డిజిటల్ యుగం, కాగిత రహిత పాలన.. అని మనం ఘనంగా చెప్పుకుంటున్నాం. అయితే, వాస్తవ పరిస్థితులు ఇందుకు భిన్నంగా కనిపిస్తున్నాయి. సాంకేతికత విస్తరించిన నేటి ఆధునిక కాలంలోనూ బడికి వెళ్ళాలంటే పిల్లలు బండెడు పుస్తకాలు మోయాల్సిందేనా? పుస్తకాల మో తకు మోక్షం లేదా? ఈ విషయంలో పాలకులు ప్రత్యామ్నాయ మార్గాలవైపు ఆలోచించడం మానేశారా? విద్యార్థుల పాలిట శాపంగా మారిన ఈ పద్ధతికి స్వస్తి పలకరా?

భారత్ లాంటి దేశాల్లో ఆదాయ, సంపద వ్యత్యాసాలు ఇంకా కొనసాగుతూనే వున్నాయి. ధనికులు, వ్యాపారవర్గాల వారు ఆర్థికంగా మరింత ఎదుగుతున్నారు. పేదరికం నిర్మూలనకు సంపన్నులు కృషిచేయాలన్న వాదన ఎప్పటినుండో వుంది. ధనికులు తమకు కావలసిన ధనానే్న వుంచుకుని, మిగిలినదాన్ని సమాజ శ్రేయస్సుకు వినియోగించాలని జాతిపిత గాంధీజీ భావించారు. ఎవరైనా సరే తమ అవసరాలకు మించి ఆస్తి కలిగి ఉండరాదు.

మన భాషకు ప్రాచీన హోదా కావాలి. కానీ, ప్రాచీన భాష అవసరం లేదు. ఒకప్పుడు వ్యవహారిక భాష ప్రాచుర్యానికి విశేషకృషి చేసిన ‘గిడుగు’ వారి పేరు ఇపుడు దశదిశలా మార్మోగిపోతోంది. దానికి కారణం- వ్యావహారిక భాషకు పట్టం కట్టి గ్రాంధిక భాషను ఆయన తుంగలోకి తొక్కడమే. ‘గిడుగు’ వారు పుట్టకమునుపే వ్యవహారిక భాష ఉంది. దానిని అప్పుడు గ్రంథాలలో ఉపయోగించేవారు కాదు.

మొక్క పైకి పెరుగుతున్న కొద్దీ దానిని స్థిరంగా ఉంచటానికై లోపలికి వేరు కూడా పెరగాలి కదా. అదే విధంగా తరగతి గది పెరిగినకొద్దీ దానిని స్థిరంగా ఉంచటానికై సాధించబడిన జ్ఞానాన్ని నిలకడగా ఉంచాలంటే సమాజంతో సమ్మతం కూడా పొందాలి. అందుకే ఉపాధ్యాయుడు, విద్యార్థి కలిసి ప్రతి రోజూ, ప్రతివారం, ప్రతి నెల, ప్రతి సంవత్సరం సాధించిన పరిజ్ఞానాన్ని స్థిరపరచుటకై దానిని ఎస్సెస్‌మెంట్ చేసుకుంటుంటారు.