రాజారామ్-సత్యవతిలకు ప్రవీణ్ ఒక్కగానొక్క కొడుకు. చిన్నాచితక వ్యాపారం చేసుకుంటూ కొడుకును ఉన్నత చదువులు చదివించి అమెరికాలో స్థిరపడే స్థాయికి చేర్చాడు. ప్రవీణ్‌కు అక్షయతో పెళ్లైన రెండేళ్లకే కొడుకు అరుణ్ పుట్టాడు. వాడికిప్పుడు నాలుగేళ్లు. ప్రవీణ్ ఇప్పుడు బాగానే సంపాదిస్తున్నాడు. ఎప్పటినుంచో తల్లిదండ్రులను ఒకసారి అమెరికాకు వచ్చి వెళ్లమని అడుగుతున్నాడు. రాజారామ్‌కు ఇప్పటికి గానీ వీలుపడలేదు.

చల్లని వెనె్నల కాంతి ఒకవైపు! బయట మల్లెల గుబాళింపు మరోవైపు! కొలీగ్ లాసిని తాలూకు మధుర భావాలు మదిని కవ్విస్తున్నాయి. ఫోన్ కోసం ఆత్రంగా ఎదురుచూస్తున్న శ్రీకాంత్ బెడ్‌పై బోర్లా పడుకుని.. ఊహాలోకాల్లో విహరిస్తున్నాడు! జిలుగు వెలుగులో ఏదో దోబూచులాడినట్లు.. ఆయన అంతరంగ తరంగాలు ఆయనను గిలిగింతలు పెడుతున్నాయి.

నవంబర్ పదిహేనవ తేదీ... సాయంత్రం ఆరు కావస్తోంది. చిరుచీకటి దుప్పటి కప్పుకుని చలి తన పంజా విసిరేందుకు సిద్ధపడుతున్న సంధ్యా సమయమది. సికింద్రాబాద్ యశోదా హాస్పిటల్ మాత్రం కాలంతో పనిలేకుండా ఎప్పటిలాగే గోలాహలంగా ఉంది. ప్రాణాలు కాపాడుకునేందుకు వచ్చేవాళ్లు... ఆయుష్షు తీరిపోయేవాళ్లు.. ఈ వచ్చిపోయేవాళ్ల వెంట ఉన్న మనుషుల్లో సందర్భాన్ని బట్టి హర్షాతిరేకాలు లేదా అంతులేని శోకాలు.. అన్ని ఒక్కచోటే.

నిన్ను వదిలి వెళ్లడం తప్పదా మమీ కన్నీళ్లతో అడిగాడు వరుణ్. ‘ఈ ఒక్క సంవత్సరమే నాన్నా, వచ్చే సంవత్సరం నుంచి మనిద్దరం కలిసే ఉంటాం, సరేనా? అంటూ అనునయించింది సీత.
‘అయితే ఈ రోజంతా నువ్వు నాతో ఉండు. రేపే నేను స్కూళ్లో జాయిన అవుతా’
‘సరే’నంటూ ఇద్దరూ కలిసి గుడి, పార్కు, రెస్టారెంటూ తిరిగి రాత్రికి ఇంటికి చేరారు.