ఔదార్యమాతని జీవన సౌరభమైనచో, సరళతయే యందలి చక్కదనము, పసిబాలుని నమ్మికను బోలు నమ్మిక గలిగి సత్యమును బ్రహ్మచర్యమును బరిపాలించుటయే సాక్షాత్కారమునకు నిశ్చితమార్గమని- వినిర్మల హృదయముననే భగవానుడు విస్పష్టముగా గోచరించునని- శిష్యుల కాతడు ప్రకటించును. ఏ రూపమున నొనర్చినను మనఃపూర్వకమగు ప్రార్థనము జపమును ధ్యానమును భగవంతుని వశమొనర్చు కొన గలవని యాతడు వక్కాణించును.

ఒక జీవితకాలంలో మీరు దీనిగురించి తెలుసుకోవాలనుకుంటే అది చాలా కష్టమైన పని. కాని ప్రజలు తమ శరీరంలో ఎంతలోతుగా చిక్కుకుపోయి ఉన్నారంటే వాళలు శరీరాన్ని సాధనంగా చూడలేనంతగా. శరీరంతో వారి అనుబంధం, గుర్తింపు ఎంత లోతుగా ఉన్నాయంటే వాళలు దీన్ని ‘నేను’ గానే చూడడం కొనసాగి స్తున్నారు. ఈ శరీరాన్ని మీరు ‘నేను’గా చూసిన క్షణంలోనే దానికి బోలెడంత భావోద్వేగం జోడింపబడుతుంది. ఇక మనం దాన్ని సాధనంగా ఉపయోగించలేం.

‘శ్రేయన్ ద్రవ్యమియాద్యజ్ఞాత్ జ్ఞానయజ్ఞ పరంతప
సర్వం కర్మాఖిలం పార్థ జ్ఞానే పరిసమాప్యతే
బద్ధ జీవితానికి అజ్ఞానం కారణం కనుక దానిని తొలగించే శ్రేష్టమైన యజ్ఞం జ్ఞాన యజ్ఞమేనని, పై శ్లోకం కర్మసాధనగానూ, జ్ఞానము సాధ్యంగానూ నిరూపిస్తోంది. ‘నేను దేహాన్నికాను నేను జీవాత్మను..’ ఈ భౌతిక బంధనంనుండి విముక్తిపొందటమే నా జీవితలక్ష్యం అని గ్రహించటమే జ్ఞానప్రాప్తికి తొలిమెట్టు.

తదనుసారము సమీప గ్రామమందలి రామచంద్ర ముఖోపాధ్యాయుని కుమార్తెయగు శారదామణీదేవియను నైదేండ్ల బాలికను శ్రీరామకృష్ణునకు ఇచ్చి పెండ్లిచేసిరి. కాని యాతని పిచ్చి మాత్రము కుదరలేదు. అది దివ్యోన్మాదముగదా! అనతికాలముననే 1860-వ సంవత్సరమున తిరిగి దక్షిణేశ్వరము వచ్చినంతనే భగవదున్మాదమున మునిగిపోయెను.