‘‘సరియె కాని సలిపిరండు వాహ్యాళిని మీరొకింత
అంతదాక హాయిగాను విశ్రమింతు నేనొకింత’’.

అనవారలు ‘‘అటులె’’యంచు వనమందున తిరిగిరి
పూలవోలె పూదోటల యందు సంచరించిరి.

తోట మురిసె వారిజూచి, వారు దానమురిసిరి
మురిపెమ్ముల మురిపెమ్ములు కలగలుపుకు పోయెననగ.

‘‘రారమ్మ’’ని వారినొక్క పూవు స్వాగతించె!
ఒక వృక్షం తన ఫలమ్ము చేతికినందించె!

‘‘ఎంత అందమీపురమ్ము? పురమంతయు తోటలే!
ఎన్ని విధముల సుమములు? పురమే ఒక సుమహారం!’’

అని పలికెన శ్రీరాముడు
అవుననియెను లక్ష్మణుండు.

‘‘ఎవరంచును జనకుడనిన ఎంచినారు మీరు?
ఆ పాదము సోకినచో శిలలనైన పుట్టు జలలు!

ఆ కరమ్ము శుభకరమ్ము మ్రోడులైన పల్లవించు
ఆ పదమ్ము మోక్షపదం- మట్టియైన గుభాళించు

ఈ నల్లనివాడె శివుని ధనువునెత్త బాగుండును
ఈ నవ్వులప్రోవె సీత జేబట్టిన బాగుండును.

ఈ ఎర్రని కుర్రవాడె ఊర్మిళమ్మకెంతొ తగును
ఈ కరములు, ఆ కరములు కలిసినచో శుభకరమ్ము’’.

అనుచు జనులు అనుకొనిరి, అనుకొంచును ముదమందిరి
ఎవరి భావనలు వారివి! ఎవరి దీవెనలు వారివి!

భగవానుడె తన మాటల పంచిపెట్టి, పదుగురకును
తానొక రాయై మూలన నుండి చోద్యమరయు నేమొ!

అల్లారుముద్దుగా ముగ్గురు అమ్మల ముద్దు బిడ్డడిగా పెరుగుతన్న రామలక్ష్మణులకోసం ఓ రోజు విశ్వామిత్రుడు వచ్చాడు. ఆయన కు అతిథి మర్యాదలు దశరథుడు చేశాడు. ఉచితాసనం మీద కూర్చున్న తరువాత క్షేమసమాచారాలు తెలుసుకొని తనతో కూడా యాగరక్షణకు నీ కుమారులైన రామలక్ష్మణులను పంపించమని విశ్వామిత్రుడు దశరథుడిని కోరుతాడు.