అందుకే అలాంటి వాళ్ళు ఎప్పుడూ దుఃఖాల ఊబిలోనే ఉంటారు. ఒకవేళ మీ దుఃఖానికి మీరే కారకులైతే వెంటనే మీకు తోచినట్లు ఏదోఒకటి చేస్తారు. ఎందుకంటే, అది మీ చేతుల్లో ఉన్న పని. కానీ, ఇతరులు మీకు దుఃఖాన్ని కలిగిస్తుంటే మీరుమాత్రం ఏమిచెయ్యగలరు? అందుకే అందరూ ఆ బాధ్యతను ఒక్కొక్కప్పుడు భార్యపైకి, భర్తపైకి, పిల్లలపైకి, తల్లిదండ్రుల పైకి, అలాగే కుటుంబం, సమాజం, చరిత్ర, బాల్యం, తలరాత, దేవుళ్ళపైకి నెట్టేస్తూ ఉంటారు.

అప్పుడాతని కంఠం శంఖంలా ధ్వనించింది. సాగర గాంభీర్యాన్ని సంతరించుకుంది.
‘‘ఎంత అదృష్టం మీది!... ఇలా పిలిచారో లేదో, అలా ప్రత్యక్షమయ్యాడు హనుమ!’’... అన్నాడు మళ్ళీ.
ఆ యింతుల ఆనందానికి అంతులేదు. ఆశ్చర్యంతో తమతమ కలువ రేకుల కళ్ళని విప్పార్చి చూశారు!
ఒక తుఫాను వీచినట్లు! ఒక అంబుధి పొంగినట్లు!
ఆకసమ్మె నేలపైన- అవతరించెనన్నట్లు!

కన్నులు వెలుగుల గనులై వీనులు శంఖములాయెను
మనసే బృందావనియై పాట ముక్తి బాటాయెను

మానినెవరొ? మ్రానేదొ?
వేణువేదొ? జాణయేదొ?
ఎవరు ఎరుగరైరి!

నాదమ్మో? వేదమ్మో?
ప్రణయమ్మో? ప్రణవమ్మో?
ఎవరు తెలియరైరి!

వారి పెదవులాశ్రయించి వారి ముద్దులందు కొరకు
కృష్ణుండే వేణువగుచు- వారల చేతుల జేరెనొ?

ఏమున్నది దీనిలోన ఏమిలేదు గదోరుూ?
ఇది పలుకునె? పలికినచో ఎటుల రాగమొలుకును?

అనుచు నొకతె అని చుబుకమెత్తి యొత్తి అడిగెను
ఆ వంకన ఆ కన్నుల వెలుగులెన్నొ జుర్రెను

నవ్వినాడు శ్రీకృష్ణుడు నవ్వెడు చందురుని రీతి
ఆ నవ్వుల పువ్వులెన్నొ ఆ భామలపై గురిసెను

ఒక గగనం నీరదముల చెవిని మంత్రమూదినట్లు
ఒక గురుండు ఒక మంత్రం శిష్యుని చెవినూదినట్లు