మహాభారతంలో యుద్ధఘట్టంలో అనగా కురుక్షేత్ర సంగ్రామంలో శ్రీకృష్ణుడు అర్జునుడికి రథానికి సారథిగా ఉండాలి.కానీ యుద్ధం జరుగుతున్న సమయంలో భగదత్తుడు వైష్ణవాస్త్రాన్ని అర్జునుడిపైకి సంధిస్తాడు. ఆ విషయం తెలుసుకొన్న శ్రీకృష్ణుడు ఆ వైష్ణవాస్త్రాన్ని తన హృదయం తాకేలా చేసుకొంటాడు. శ్రీకృష్ణుని హృదయాన్ని తాకినటువంటి వైష్ణవాస్త్రం ఎర్రటి తామరపువ్వులాగా మెరుపులు మెరుస్తుంది.

ఎందెందు వెదకి చూచిన అందేముంది
భవబంధముల కుప్పలు తప్ప
ఎంత ఎత్తు పైపైకి చూచిన నీలాకాశంలోని
నల్లనల్లని మబ్బుల గుంపులు తప్ప
ఎన్ని పరుగులిడినా ఆశల విఫల
ఆయాస ప్రయాస తిప్పలు తప్ప
వెండి కొండలపైన వెలుగుచున్న
చంద్రవౌళి చల్లని చూపులే
నా అంతరంగకాంతుల ఒప్పులు

వేదకాలంలో ఇంద్రాది దేవతల ప్రాముఖ్యం అధికం. పురాణకాలమందు మూర్తిత్రయం ఏర్పడినది. బ్రహ్మ, విష్ణువు, పరమేశ్వరుడు ముగ్గురు మూర్తులు భిన్నులు కారని, ఒక్కరేయని, దేవుడు ఒక్కడే అనే వేద ప్రమాణమును అన్వయించేందుకే దత్తాత్రేయ ఉద్భవ సందర్భం కలిగింది. అలాగే పాతివ్రత్య మహాత్మ్యం చేత సాక్షాత్ దేవదేవులనైనా, తారుమారు చేయవచ్చునని బోధించడం కూడా త్రైమూర్త్య స్వరూప ఆవిర్భావ ఉద్దేశితం.

జయం కలిగితే పొంగిపోవడం, అపజయం కలిగితే బాధతో కుంగిపోవడం సాధారణ మానవులకు సహజం. గెలుపు ఓటములు జాతకాలను అనుసరించి ఉంటాయని గుడ్డిగా నమ్మడం మూర్ఖత్వం. అసలు ఓటమి ముఖ్యకారణం మీరు సరియైన ప్రయత్నం చేయకపోవడమేనని పెద్దల జీవిత చరిత్రలు మనకు బోధిస్తున్నాయి. మనం సరైన పనులు చేసినా, మనకు చెందవలసినవి చెందకుండా ఉంటే అవి మనకు దక్కకపోయనా వాటివలన ఇతరులకు మేలు జరిగితే మనం సంతోషించే నేర్పును అలవర్చుకోవాలి.