1947 నాటికే భావకవిత్వం తప్పయిపోయింది. అభ్యుదయ కవిత్వం నీడలే అంతటాను. అక్కడిదాకా టూకీగా చెప్పుకుంటూ పోయి, నిలబడిపోతూ కళలైనా కవిత్వమైనా ప్రచారం కోసమా? పాఠకుల్ని పట్టుకుని దారిచూపడానికా? అని ప్రశ్నించి వదిలేశారు. భావకవుల్లోని గూఢతనీ అభ్యుదయ కవుల్లోని వాచ్యతనీ ప్రశ్నించారు. ఇలా సూత్రీకరించారు చివరికి. కళలేని శుష్క ప్రచారంకంటే ప్రబోధములేని కళ ఉత్తమము. అయితే కళారీతుల్ని అభ్యుదయాకాంక్ష..

జానపదుల భాషలో ఉండే నానుడులు, సామెతలు, జాతీయాలు మొదలైన వాటిని తెలిపారు. జానపద గేయాల్లో ప్రసక్తమైన జానపదుల ఆచార వ్యవహారాలు, వృత్తులు, కళలు, వినోద విజ్ఞానాలను గూర్చి వివరించారు. జానపద గేయాలలో సంగీతపు వరుసల్ని గూర్చి పరిశీలించారు.

ముఖ్యంగా పిల్లలు ఇలాంటి విషయాలపట్ల ఉత్సుకతను ప్రదర్శిస్తారు. జానపద గేయాల్లో, కథల్లో దేవతలుగాని, మంత్రదండంగానీ, పావుకోళ్ళు గానీ, సంచిగానీ, భూతద్దంగానీ ప్రముఖ పాత్ర వహించటం జరుగుతుంది. వీటి అద్భుతాలు ప్రజల్ని బాగా ఆకట్టుకుంటాయి. అద్భుత కథల్లో బాగా ప్రచారం పొందిన కథ బాలనాగమ్మ కథ. దీనితోపాటు గాంధారి కథ, కాంభోజరాజ కథ మొదలైనవి కూడా అద్భుత రసాత్మకాలని తెలిపారు.

శాంత కల్యాణం, సుందరకాండ, అంగద రాయబారం, లక్ష్మణమూర్ఛ, ఊర్మిళాదేవి నిద్ర, లక్ష్మణ దేవర నవ్వు, శ్రీరామ పట్ట్భాషేకం మొదలైన అంశాలతోప్రత్యేక గేయాలున్నాయి. లక్ష్మణ దేవర నవ్వులో నిద్రాదేవిని గూర్చి రామునికి వివరిస్తూ లక్ష్మణుడు-
మాయన్న రఘుపతికి మా వదినకూనూ
ఈ పర్ణశాలకు తాను కాపనెనూ
పోపొమ్మయోధ్యాపురీ నగరకువేగా
ధవుని బాసీనట్టి సతియుండ తగదూ
రాత్రియను పవలును లేవకుండగనూ