సంఘజీవిగ, కొడుకుగ, శిష్యునిగ, స్నేహితునిగ, భర్తగ, తండ్రిగ, విరోధిగ, నాయకునిగ, సేవకునిగ, శివాజి తన భూమికను నిర్వహించిన తీరును శివభారతము ఏ విధంగా చూపించినదో, శివాజీని దానవీరునిగా దయావీరునిగా, ధర్మవీరునిగా, యుద్ధవీరునిగా, అవికత్థనునిగా, సమచిత్తునిగా, స్థిరమతిగా, జీవకారుణ్యమూర్తిగా, అద్భుతంగా వివరించారు. శివాజీ లేనిదే శివభారతమే అంటే భారతదేశ క్షేమమే లేదని నొక్కిచెప్పారు.

ప్రతి కావ్యములోను సాధారణ పాఠకులతోపాటు కొందరు పండితులకుకూడా కొరుకుడుపడని సుబోధకముగాని గ్రంథ గ్రంథులుండటం సహజం. శివభారతములోని గ్రంథ గ్రంథులు ఎనిమిదవ అధ్యాయములో వివరించబడినవి. ఈ వివరణలకు ముందుమాటగా తిరుమలరావుగారు వ్రాసిన వాక్యాలలో కొన్ని ఉదాహరించదగినవి ఇవి: ‘‘ఆవేశముతో ప్రకటించు శాంతమే కవిత్వము. కవి వాక్యము సామాన్య శబ్దములతో ఏర్పడినట్లు కనపడినను అసామాన్యార్థము కలిగియుండును.

దీనికి వాల్మీకి, శ్రీశ్రీ, ఎఱ్ఱన, పెద్దన, విశ్వనాథ సత్యనారాయణ, కాళిదాసుల రచనలతో పాటు బైరన్, షేక్‌స్పియర్, హాప్‌కిన్స్ రచనలనూ ఉదాహరించారు. వర్ణనీయ విషయ అవస్థకు సంబంధం లేని ఛందస్సును ఎన్నుకొనటం మూడవ విధం. దీనికి తిరుమలరావు గారు గతి తార్కిక పద్ధతి అనే పేరు పెట్టి తిక్కన, పాపరాజుల రచనలను ఉదాహరణలుగా చూపించారు.

అలాగే ఈ కావ్యములో ప్రయోగింపబడిన 393 జాతీయాలను, నుడికారాలను, 43 చక్కని మాటలను, 22 క్రియా పద ప్రయోగ విన్యాసాలను, సంస్కృత సమాస భూయిష్ట రచనలను, తేటతెనుగు పద్యాలను, అక్షర రమ్యతనిచ్చే అనుప్రాస రచనలను, ఒకసారి కంటె ఎక్కువగా వచ్చిన వాక్యాలు- సమాసాలను, పొత్తు, తాండవములు, మీసములు, సమాధి పదాల ప్రయోగ వైచిత్రిని, నూత్న కవి సమయాలను, దేశ్య పదాలను, ఊత పదాలను అన్నిటిని విస్తరభీతిలేక ఎత్తి చూపించారు.