ఇటీవల వెల్చేరు నారాయణరావుగారు తమ తెలుగులో కవితా విప్లవాలు గ్రంథంలో అవి జానపద స్థాయికి మించినవని నిరూపించటం, ఎంకిపాటల దుమారంలోనూ ఆ కాలంలో ఈ విషయాలు చర్చకు రావటం గమనిస్తే ఉమాకాన్తమ్‌గారి విశే్లషణ, నిరూపణలోని నిశితత్వం, ఔచిత్యం మనకు మరింత అవగాహనకు వస్తాయి.

అసలు ఈ కవిత్వ స్వభావమేమిటి? ఏనాటికయినా గర్వించదగిన భారతీయ నాగరికతా సంస్కృతుల వారసత్వం మనది. కాని, ఈ మహత్తరమయిన వారసత్వానికి, మన ఈ కవితా ప్రవృత్తి ఎంతవరకు అనుకూలంగా ఉంది? మన నిత్యజీవనంలో జీవిత లక్ష్యంతో ఈ కవితకువున్న సంబంధం ఎట్లాంటిది? జీవితంలోనూ, కవిత్వంలోనూ ఏవిధమయిన విలువలను మనం పాటిస్తున్నాము?

మార్పు తన్ను దాటి వెళ్లే మార్పుల్ని ఆమోదించలేడు. ఇది చాలామంది మేధావుల్లో కూడా వున్న బలహీనత. బహుశా ఈ బలహీనత రామలింగారెడ్డిగారిలో కూడా ఉందేమో!
కవిత్వతత్త్వ విచారం వచ్చిన కొత్తలో దానిమీద చాలా ప్రతి విమర్శలు వచ్చాయి. కాళ్ళూరి వ్యాసమూర్తి శాస్ర్తీగారూ, అక్కిరాజు ఉమాకాంతమ్ గారూ, నోరి నరసింహశాస్ర్తీగారూ ఆ గ్రంథంమీద విరుచుకుపడ్డారు.

అందుచేతనే చాలామంది మన ప్రాచీన కవులు పాండిత్యాన్నీ, అలంకారికతనూ ఆశ్రయించారన్నది వారి సిద్ధాంతం. మితిమీరిన పాండిత్య ప్రదర్శనా, అలంకారికతా రసదృష్టికి ఎలా ఆటంకాలుగా నిలిచాయో రామలింగారెడ్డి ఈ గ్రంథంలో సోదాహరణంగా నిరూపించారు.