కొందరైతే కీర్తికండూతి ప్రబలి అనేక అయదార్థ విషయాలు వ్రాయడం కూడా కద్దు. కాని శ్రీపాదవారి రచనలో కొట్టవచ్చినట్టు కనిపించే అద్భుత లక్షణం సత్యనిష్ఠ. తాను చిన్నతనం నుంచి అనుభవించిన కష్టనిష్ఠురాలను, పడిన అవమానాలను, ఎదుర్కొన్న ఆకలి దారిద్య్రాది జీవిత సమస్యలను ఎక్కడా ఏమీ దాచలేదని ఒప్పించే రీతిలో చెప్పుకొచ్చారు. ఇందులో మరో మెచ్చదగిన అంశం నిర్భీతి. తమకు ఏవి ఇష్టమో వాటిని అమితంగా ఇష్టపడటం..

అదొక అంధకారయుగం. కాదు కొత్త వెలుతురు ప్రసరిస్తన్న కాలం. మన సమాజం అజ్ఞానంలో, అవిద్యలో కునారిల్లుతున్న దశ. కాదు కాదు కొత్త విజ్ఞాన సంపద విస్తరిల్లుతున్న యుగం. ఆ వైజ్ఞానిక మూఢ విశ్వాసాలు గుర్రపు డెక్కవలె వ్యాపించి జాతిని నిర్వీర్యం చేస్తున్న రోజులు. కాదు కాదు దుష్ట సంప్రదాయాలకు, వ్ఢ్యౌనికి వ్యతిరేకంగా యువతరం పోరాటం సాగిస్తున్న రోజులు. అది ఒక యుగ సంధి.

అప్పుడే కళ్లు తెరిచి కిలారించే పసికూన వంటి ఆధునిక తెలుగు కథా శిశువును క్షీరమందించి లాలించి పాలించి జవసత్వాలిచ్చి పోషించిన మహా సాహిమూర్తి ‘ఉత్తమకథాకథన శిల్పి.. శ్రీపాద సుబ్రహ్మణ్యశాస్ర్తీగారు’’. పసితనంలోనే అలవడిన ఆ అమృతధార సేవించి తెలుగు కథా శిశువు సర్వాంగసుందరంగా పెరిగి నేటికి కళ్లు మిరుమిట్లు గొలిపే సొబగులు సంతరించుకుని ఇతర సాహిత్య ప్రక్రియలలో రాణిగా రాణిస్తున్నది.

మిగిలినవారి మాండలీకాలు తెలుగు కావు అనే వాదనను కాళోజీ నిశితంగా ఖండించారు. అయితే అన్ని మాండలీకాలలోని పదాలను తనలో కలుపుకుంటూ ఒక సాధారణ వ్యవహారిక భాష రూపొందితే అది సాహిత్య భాషగా అందరికీ అర్థమయ్యేటట్లు తయారౌతుంది. నా గొడవలో కాళోజీ ఇలా అన్నారు.
అన్య భాషలు నేర్చి ఆంధ్రంబు రాదంచు సకిలింపు ఆంధ్రుడా- చావవెందుకురా?
అంతేగాక-
రెండు జిల్లాలదీ
దండి భాష అయినప్పుడు