S ,7 à 8 RSCA (si SASPAS) et 6 cialis pharmacie cialis rapports de stage.
ఈ వారం కథ
ఇల్లంతా మామిడి తోరణాలు కట్టడం పూర్తయింది. వీధి చావిడి, మండువా, నడవా, గదుల గుమ్మాలన్నింటికి బంతిపూలతో అలంకరణ పూర్తయింది. వీధిలో వేసిన పెద్ద తాటాకు పందిరి. దాని రాటలకు కొబ్బరాకులు చుట్టి అలంకరించారు. నేలంతా ఆవుపేడతో అలికి ముగ్గులు తీర్చిదిద్దారు. పెరట్లో గాడిపొయ్యి దగ్గర వంటవాళ్ళు ‘సారె’కోసం మిఠాయి చేస్తున్నారు. ఆ పక్కనే ఇత్తడి గాబులో కాఫీ మరుగుతోంది.
నా భర్తకు నేనంటే ఇష్టం! పెళ్లి అయిన నాటినుండి పల్లెత్తుమాట అనే్లదు నన్ను! పెళ్లిలోనూ నేను చేత్తో కలిపి పెట్టిన అన్నంముద్దలనే తిన్నాడు. వివాహమై నాలుగేళ్లు దాటినా ఇద్దరి పిల్లలకు తండ్రి అయినా నా దృష్టిలో ఆయన చిన్న పిల్లవాడే!
‘‘అసలు నువ్వు ట్రైన్ టికెట్లెందుకు క్యాన్సిల్ చేసినట్లు?’’ దీవాన్మీద పడుకుని టీవీలో క్రికెట్ మ్యాచ్ చూస్తున్న కొడుకుని ఉద్దేశించి ప్రశ్నించింది సాధన.
‘‘సన్నీకి ఏదో పనిపడిందట.. అందుకే క్యాన్సిల్ చేశాను’’ నింపాదిగా చెప్పాడు ఇరవై యేళ్ళ మనోజ్.
‘‘సన్నీకి పనిపడితే నీకేమిటి మధ్యలో’’ స్వరం పెంచి అడిగింది సాధన కోపంగా.
రాజేష్కుమార్ స్నేహితులతో వీక్ఎండ్ పార్టీలో బిజీబిజీగా వున్నాడు. శుక్రవారం సాయంకాలం రాజేష్, అతని మిత్రులు అంతా ఫార్చ్యూన్ హోటల్కి చేరుకుని సరదాగా గడుపుతుంటారు. రాజేష్ బి.టెక్ తర్వాత కొంతకాలం జాబ్ చేసి, అది నచ్చక స్వంతంగా బిజినెస్ చేస్తున్నాడు.
‘షిట్.. తను మళ్లీ అదే తప్పు చేసింది. ఏ మాయ కమ్మేస్తుందో ఏమో ఆ తప్పు జరక్కుండా నిరోధించటంలో విఫలమవుతోంది. ఈ తప్పు కచ్చితంగా భర్తకి తెలిసే తీరుతుంది. ‘తెలిస్తే ఏమవుతుంది?’ తల బద్దలయ్యేలా ఆలోచిస్తోంది సుజన. ఆ వార్త తెలిసినా ఎప్పట్లాగానే ప్రశాంతంగానే ఉంటాడా? లేక పిడుగులు కురిపిస్తూ విలయం సృష్టిస్తాడా?
ఆరోజు ఆదివారం. సూర్యుడు నులివెచ్చని కిరణాలు వెదజల్లుతున్నాడు వింతకాంతితో. మా ఇంట్లోనూ కొంగ్రొత్తగా వుంది. మా కుటుంబ సభ్యులందర్నీ టెక్నాలజీ ప్రభావం నుంచి తప్పించి, సాధారణ మనుషుల్లా మెలగాలని, ఆప్యాయంగా గడపాలని ఇందుకు ఆదివారం ఒక్కరోజైనా కేటాయించాలని వారిని ఒప్పించాను. మావారి కంప్యూటర్, లాప్టాప్, స్మార్ట్ఫోన్.
అప్పుడే ఎనిమిదైంది. నా ఖర్మ కాకపోతే ఇవాళే సమయం ఇలా పరిగెత్తాలా? అనుకుంది ప్రభావతి. కోడలు అనన్య ఇంకా ఇంటికి రాలేదు. ఇన్నాళ్లూ అంతగా పట్టించుకోని కొడుకు హరి ఇవాళెందుకో రెండు, మూడుసార్లు- ‘ఇంకారాలేదా? రోజూ ఇలాగే వస్తోందా’ అని అడిగాడు. ఇవాళ హరి త్వరగా వచ్చాడు. అందుకే ప్రభావతికి దడగా వుంది. ఈ పిల్ల త్వరగా వస్తే బాగుండు అనుకుంటూ వీధి చివరకు చూసింది.
‘శైలజా.. సాయంత్రం ఆఫీసు నుండి తొందరగా వస్తా.. రెడీగా వుండు! షాపింగ్కెళదాం..’ బైకు తాళాలు తీసి బయల్దేరుతూ అన్నాడు శ్రీకాంత్.
‘ఇప్పుడెందుకండీ ? అక్కడ ఏం కొనాలి?’ అన్యమనస్కంగా అందామె.
‘ఏం కొంటాం? గోంగూర, కొత్తిమీర..!’ అని పకపకా నవ్వి, ‘నీకోసం చీర!’అని అన్నాడు.
రైల్వే స్టేషన్... ప్రతిరోజూ సాయంత్రం అయిదున్నరకల్లా అక్కడుంటాను. పావు తక్కువ ఆరుకు లోకల్ ట్రెయిన్ వుంది. బస్సులోనూ వెళ్ళొచ్చు. కానీ, ట్రాఫిక్ జాముల్లోంచి ఇల్లు చేరేసరికి చాలా ఆలస్యమైపోతుంది. ఆ రోజు సాయంత్రం అయిదున్నరకు కాస్త ముందుగానే ప్లాట్ఫాం మీదున్నాను. అక్కడ చాలా తక్కువమంది వున్నారు. అటూ, ఇటూ పచార్లు చేస్తుండగా నా దృష్టి ఓ సిమెంట్ బెంచ్మీద కూర్చున్న వరలక్ష్మి ఆంటీ మీద పడింది.
గోపురం లాంటి మొగుడని మురిసిపోతూ మొగలి పువ్వులా గుబాళిస్తూ, గులాబీ పువ్వులా నవ్వుతూ, జిలేబీ చుట్టలాంటి జుట్టుతో, కిలాకిలా రావాలతో కొత్తగా కాపురానికొచ్చింది పురం. ఆమె అసలు పేరు త్రిపుర. అందరూ ‘పురం’ అని పిలుస్తుంటారు. ‘పురం.. నీ పుట్టింట్లోలా నీ ఇష్టం వచ్చినట్లు చలాయించడానికి ఇక్కడ వీలు లేదు. ఇక్కడ నామాటే చెల్లుబాటు. నేనెలా చెబితే అలా నడుచుకుంటే నిన్ను నవనీతంలా చూసుకుంటా.