S ,7 à 8 RSCA (si SASPAS) et 6 cialis pharmacie cialis rapports de stage.
డైలీ సీరియల్
తేజా ఇంటికి వచ్చింది. తేజాకోసం వచ్చిన విజిటింగ్ నర్స్ చెప్పే ప్రతి విషయం పద్మ చాలా శ్రద్ధగా వినడం మొదలుపెట్టింది. గబగబా ఒక పెన్ను కాగితం తెచ్చుకుని, అన్నీ రాసింది.
నాకు కొంచెం ఆశ్చర్యమనిపించింది పద్మ సమయస్ఫూర్తికి.
వౌళి ఆఫీసుకు వెళ్లిపోంగానే క్రిందకు వచ్చేది. మళ్లీ సాయంత్రం దాకా తేజాకి సహాయపడుతూనే వుంది.
తేజా దగ్గరగా వచ్చి తేజా చెయ్యి అందుకుని- ఇంటికి వెళ్లిపోబోతున్నావుట. చాలా సంతోషంగా వుండి వుంటావు.. అంది.
‘‘నిజం చెప్పాలంటే కొంచెం నెర్వస్‌గా వుంది. ఇన్నిరోజులు రుూ హాస్పిటల్‌లో మీ అందరి సహాయం తీసుకున్నాను. ఇంటికి వెళ్లి స్వంతంగా మానేజ్ చెయ్యగలనో లేదో అని భయంగా వుంది’’ అంది తేజా.
కాని, తరువాత నేను తెలుసుకున్నదాన్ని బట్టి-
ఇక ఆ పూట ప్రాణం వున్నవారు దొరుకుతారన్న ఆశ వదిలేసుకున్నారు. ఇక మృతదేహాలను, శరీర భాగాలను ఏరుకుంటూ వెడుతున్నారు. ఆ సమయంలో వాళ్లకు నా గొంతు వినిపించింది. కాని ఎకరాల స్థలంలో కొండల్లా పడివున్న భవనపు ఛిన్నాభిన్నాలమధ్య నుండి నన్ను బయటకు తీయడం 20 నిమిషాలు పట్టిందిట.
ఆపింది తేజా! మొహంలో ఒక ప్రశాంతత ఆవరించింది.
అయ్యో, నేనెలా నిద్రపోయాను. నేనిక్కడున్నట్లు కూడా ఎవరికీ తెలియదు. చాలా భయం వేసింది.
ఒక్కొక్క ఫైర్ ఫైటర్ కనీసం ఓ వంద పౌన్ల పరికరాలన్నీ మోస్తున్నాడు. మొహాలు సీరియస్‌గా వున్నాయి. కాని వాళ్ళ కళ్ళల్లో ఒక భావం. అది ఏమిటో అర్థం కాలేదు. బహుశా వాళ్లందరికీ తెలిసే వుంటుంది. అసంభవాన్ని సంభవం చెయ్యాలని వెడుతున్నామని. ఆపలేని అగ్నికి ఆహుతి కాబోతున్నామని. తామందరూ తిరిగి వెనక్కి రావడం ఎంత స్వల్పమయిన అవకాశం వుందో అని?
నేను మాత్రం కిటికీలోంచి బయటకు చూస్తూ నుండిపోయాను.
పైన అంతస్తులలోంచి పేపర్స్ స్నొస్టారమ్‌లో పడుతున్నాయి. అసలు ఏం జరుగుతుందో ఏ మాత్రం అర్థంకాని నేను అయోమయంగా కిటికీలోంచి చూస్తూ ఉండిపోయాను. భూకంపం వస్తే పాటించాల్సిన పద్ధతులు గాని, ఆ రూమ్‌లోంచి బయటకు వెళ్లాలన్న విషయం కాని నాకు తోచలేదు. దాదాపు స్థాణువులా నిలబడిపోయాను.
టాక్సీ వరల్డ్ ట్రేడ్ సెంటర్ చేరింది. టాక్సీలు ఆగేచోట్ల అప్పుడే కృష్ణన్ ఎన్నింటికి వచ్చాడో పచార్లు చేస్తున్నాడు. నన్ను చూడంగానే అతని మొహంలో వెల్లివిరిసిన సంతోషం నన్ను ఆశ్చర్యపరిచింది. అతని కళ్ళల్లో ఒక విచిత్రమైన ఉత్సాహం కనిపించింది.
నావంకే చూస్తున్న తేజా కళ్లంబట నీళ్లు చెంపలమీదకు జారాయి. పక్కనే సాయానికి నుంచున్న నర్సు టిష్యూ చేతికి ఇచ్చింది.
కళ్లు తుడుచుకుంటూ తేజా కుర్చీలో కూర్చుంది. కాస్ట్ వేసిన కాలు నిటారుగా జాపుకుంటూ, తేజా కుర్చీలో కుదుటపడ్డాక వౌళి వచ్చి నా పక్కన కూర్చున్నాడు.
ఇంతలో ఎవరో ఫొటోగ్రాఫర్ ఫ్లాష్ వెలిగి ఆరిపోయింది, వౌళి కోసం కాబోలు.
నాకు చాలా సంతోషమనిపించింది. అసలు పూర్తిగా తీసివేయాల్సి వస్తుందేమోననుకున్న కాలు యధాస్థితికి రాబోతుందనుకుంటే చాలా సంతోషమనిపించింది. క్షణం కుంటిదాన్ని అయిపోతానన్న భయం గూడు కట్టుకున్న తేజా మొహం మెదిలింది. ఎంత స్వాంతన పొందుతుందో ఈ వార్త వింటే అనుకున్నాను.
‘‘తేజాకి తెలుసా?’’ అడిగాను.
‘‘ఏమో బాబు ఎంత టెనాసిటీ వుంటే చదవగలరు పెద్దయ్యాక!’ అన్నాను.
వౌళి నా వంక గుచ్చి చూస్తూ! నీలో వుంది అమ్మ- నీకు తెలియదు అంతే! అన్నాడు.
వాడికి నామీద వున్న సదభిప్రాయానికి సంతోషించాను. వాడికి తెలుసు, నేను చిన్నప్పుడు పిహెచ్‌డి చేయాలని ఎంతగా అనుకున్నానో అని.
‘‘ఆంటీగారు’’ అంది పద్మ. ఒక్కసారి ఉలిక్కిపడి, నా ఆలోచనలోంచి బయటపడ్డాను.