S ,7 à 8 RSCA (si SASPAS) et 6 cialis pharmacie cialis rapports de stage.
డైలీ సీరియల్
అదేమిటి? ‘‘నీ తల్లిదండ్రుల దగ్గరకు వెళ్లిపోవడానికి భయం దేనికి?’’
ఈ దేశంలో మనిషిని పెట్టుకోవడం చాలా ఖరీదు. గంటకు ఇంత అని ఇవ్వవలసి వస్తుంది. ఒకటి రెండు రోజులు అయితే ఫర్వాలేదు. కాని నెలల తరబడి అంటే వౌళి భరించగలడో లేదో. వాళ్ల ఆర్థిక పరిస్థితులు పైనుంచి చూడటం తప్ప నాకు తెలియదు.
మూర్తిగారు ఒక రోజు వౌళితో వెళ్ళే ముందు ఒక చెక్ తీసి వౌళి జేబులోవుంచాడు, కొంచెం సందేహిస్తూనే!
కావాలనే ప్రయత్నపూర్వకంగా, హాస్యంగా ఏం ప్రత్యేకత లేదన్నట్లు.
‘‘నీతో ఏమయినా మాట్లాడాడా!’’
‘‘లేదు వదినా! అతను ఇక్కడ చాలా పెద్దవాడు. చాలా పెద్ద డాక్టర్స్తో పరిచయం వుంది. తేజాకి సహాయం చేస్తున్నాడు అంతే’’ అన్నాను.
‘‘మంచిదేగా!’’ అంది.
‘‘తేజా కోలుకుంటుంది. ఇంతమంది పెద్ద డాక్టర్స్ చూస్తున్నారుగా. వౌళికి దైర్యం చెప్పు. వాళ్లముందు నువ్వు దిగాలు పడిపోకు’’ అంది.
నేను టీవీ ఆపేశాను.
‘‘ఇండియా వెడతావా! మా అబ్బాయితో ఓ టిక్కెట్టు తెప్పించమని చెప్తాను’’ అన్నాను.
‘‘్భస్కర్గారు కొద్దిరోజులు ఎక్కడకు వెళ్లొద్దు అన్నారు. చాలా వ్యవహారాలు ఉంటాయట’’ అంది.
‘‘పోనీ మీ వాళ్లెవరినైనా కొంతకాలం రుూ దేశం రమ్మనమని చెప్పు. వ్యవహారాలు సర్దుకునేవరకు నీకు కొంచెం తోడుగా ఉంటుంది’’ అన్నాను.
‘‘యు ఆర్ ఎ లక్కీమాన్. యు ఆర్ సరౌండెడ్ విత్ త్రీ బ్యూటీఫుల్ ఉమెన్’’ అన్నాడు. వౌళి కూడా నవ్వాడు. మనసులో ఏమనిపించిందో మరి.
అడిగాడు వౌళి ఇంటికి వెళ్లే దోవలో.
‘‘రఘురామ్ ఎక్కడ కలిశాడు’’
‘‘విజిటర్స్ లేంజ్ విండోలోంచి చూస్తూ నుంచున్నాను. ఎవరినో విజిట్ చెయ్యడానికి వచ్చాడుట. ఎలివేటర్ ఎక్కబోతూ చూశాడు.
‘‘...’’
‘‘కాఫీ తాగడానికి ఇన్వైట్ చేశాడు’’ అన్నాను.
‘‘.....’’
తిరిగి చూడలేనిది శిథిలమయిన ఆ మూడు వేలమంది తప్ప.
‘‘లేదు తేజా. ఎవ్వరి పాత్రను ఎవ్వరూ రీప్లేస్ చెయ్యలేరు. నేను, అమ్మ, ఉష జీవితంలో నీ స్థానం ఎప్పుడూ ఇవ్వలేం. అది చాలా చిన్నపిల్ల కాబట్టి దానికి ఏమీ తెలియటంలేదు. కాని కొంచెం ఊహ తెలిసేటప్పటికి నీ ఉనికిని గ్రహిస్తుంది.
‘‘మరి పెంచుతున్నదెవరూ!’’ అంది తేజా! నావంక చూస్తూ!
‘‘బాగానే చూడాలని ప్రయత్నిస్తున్నాను. నీ అంత బాగా కాకపోయినా’’ అన్నాను.
‘‘ఇంకా నయం. మీలాగా నేనెప్పటికీ చూడలేను’’ అంది మెల్లిగా.
వౌళి తేజా చేతిని తన చేతిలోకి తీసుకున్నాడు. ‘‘అన్ని మామూలు అవుతాయి. మాటర్ ఆఫ్ టైమ్ హావ్ పేషెన్స్’’ అన్నాడు.
ఇంకేమనాలో అతనికి తోచినట్లు లేదు. వౌనంగా వుండిపోయాడు.
నాకేం అడగాలో నాకూ తోచలేదు. ఫరవాలేదు, సాటివారికి ఆ మాత్రం సాయం చెయ్యాలి కదా ఎవరైనా’’ అన్నాను.
అతనివంక సూటిగా చూశాను. చాలా చిన్నవాడు. అప్పుడే బిజినెస్ నడుపుతున్నాడు.
‘‘పద్మ భర్త నేను క్లాస్మేట్స్మి. వాడు నా బిజినెస్లో చాలా చేదోడువాదోడుగా ఉండేవాడు. కొద్ది నెలల క్రితమే పెళ్లి చేసుకు వచ్చాడు.
వాడు వద్దనట్లు తల వూపాడు. ‘‘నైబర్స్గాని, గార్డుగాని చూస్తే వెంటనే పోలీసులని పిలుస్తారు. రుూ అమ్మాయిని తీసుకువెళ్లి కష్టడీలో వుంచుతారు. చూడబోతే ఏం తెలిసినట్లుగా లేదు’’ అన్నాడు.
మరో పదినిముషాలు గడిచాయి. ఆ అమ్మాయి ఏడుపు చాలా నిగ్రహించుకుంది.
‘‘నువ్వెళ్లి పడుకో. నేను కాసేపట్లో వస్తాను’’ అన్నాను వౌళితో.
వౌళి బాగా నలిగిపోతున్నాడు. ఇల్లు, ఆఫీసు, హాస్పిటల్, తేజా మనస్థితి అన్నీ వాడిని బాగా వత్తిడి చేస్తున్నాయి.
వాటన్నిటిమధ్య ఉష నా బాధ్యత అయిపోయిది. అది తలచుకుంటుంటే- జీవితం మళ్లీ చర్విత చరణం అవుతుంది అని అనిపిస్తోంది. వౌళి బాధ్యత అంతే. వాడి అమ్మమ్మా, తాతమ్మ అత్తయ్యలమీదే వుండేది’’. వాళ్ళందరితో నన్ను పోల్చుకుంటే చాలా బాధ అనిపించేది. నేను వాళ్లకు ఎంత బాధ్యత అయిపోయాను అని.