తేజా ఎదురుగా కూర్చున్న నాకు వౌళి కాఫీ తెచ్చి ఇచ్చాడు.
దాన్ని తీసుకుని తేజాకి ఇచ్చాను. ‘‘లే! లేచి కొంచెం కాఫీ తాగు. చాలా అలసిపోయావు’’ అన్నాను.
రుూ కాఫీ కూడా మన జీవితాల్లాంటిదే! ఇందులో పాలు, పంచదార, మనకు కావలసినవిధంగా మనం కలుపుకోవాలి. అప్పుడే రుచి వస్తుంది అంటూ బలవంతంగా తేజా చేతిలో కాఫీ వుంచాను.
తేజా కాఫీ అందుకుని రెండు చేతులలో వుంచుకుని నోటి దగ్గరకు తీసుకువెళ్లింది.

‘‘అయితే గతం గుర్తుతెచ్చుకోకు’’ అన్నారు చాలా తేలిగ్గా.
‘‘అదే సాధ్యపడటంలేదు’’ అన్నాను. మా ఇద్దరి సంభాషణ అంతా ఇంగ్లీషులోనే సాగుతోంది.
ఆయన నా ముఖంలోకి చూస్తూ ‘‘నిన్న ఏ రంగు చీర కట్టుకున్నావో, ఏం కూర వేసుకుని భోజనం చేశావో గుర్తువున్నదా?’’ అడిగారు నా ముఖంలోకి గుచ్చి చూస్తూ.
లేదన్నట్లు తల ఊగించాను.

‘‘నో.. నో అదేం లేదు. మీ అందరి ప్రొఫెషన్‌మధ్య అది నథింగ్. జస్ట్ పాసింగ్ క్లౌడ్స్’’ అన్నాను.
‘‘పాసెస్ క్లౌడ్స్ ఆర్ వెరీ ఇంపార్టెంట్ ఫర్ ది వరల్డ్ టు గ్రోత్’’
ఒక్క చిన్న పొగడ్త, ఎప్రిసియేషన్ ఎటువంటి సందర్భాలలోననా, మనసుకు వూరట కలిగిస్తుంది. తిరిగి లోపలకు వెళ్లాను. వౌళి ఉషను ఎత్తుకుని తేజాకి చూపిస్తున్నాడు.

పెదిమంతా విరిచింది. ఒక్కసారి ఏడవడం మొదలుపెట్టింది.
నోట్లో వేలు దొరకడం లేదు. వెచ్చటి బ్లాంకెట్ లేదు. వాళ్ళ నాన్న చేతుల్లో చాలా అసౌఖ్యంగా వుంది దానికి. ఆ ఏడుపు పెద్దయి, ఆ చిన్న రూమ్ అంతా నిండిపోయింది.
అందరి కళ్లు తేజామీద వున్నాయి. ఎవ్వరూ పాపాయి గోడు వినడంలేదు. రూమ్ మాత్రం మారుమోగిపోతోంది. నర్స్ మెల్లిగా తలుపు కూడా దగ్గరగా వేసింది.