‘‘నిన్నటినుంచి ఫోన్స్ చేస్తూనే ఉన్నాను. చివరికి శశి చెప్పింది. నువ్వు డాడీ ఇక్కడకు బయలుదేరారని’’ అంటూ వాళ్లమ్మను కౌగలించుకుంది.
‘‘నువ్వు వెళ్లు లతా అమ్మతో’’ అన్నాను. ఆంటీ మీరూ వెళ్లండి. నిన్నటినంచి మీరు ఎంత కంగారుపడుతున్నారో నాకు తెలుసు. మీరు ఒకసారి చూచిరండి. తరువాత నేను వెడతాను. అంతదాకా ఉషని నేను చూస్తాను’’ అంది.

ఎవరు ఎంతగా అలసిపోయినా మొహంలో అలసట, దాని అడుగున డిటర్మినేషన్. ఎంతమందిని ప్రాణాలతో రక్షించగలమా అని.
నా బలవంతంమీద ముగ్గురు వచ్చి డైనింగ్ టేబుల్ మీద కూర్చున్నారు. ఎవరి మనసూ తిండిమీద లేదు. గడుస్తున్న ప్రతిక్షణం ఆకలి హరింపజేస్తోంది. గుండె బరువెక్కించేస్తోంది. అందరి ప్లేట్లలో అన్నం పెట్టి పెరుగు వేశాను.

ఇంకా ఎన్ని టార్గెట్స్ వున్నాయో తెలియదు.
ఎవరికివారు నిర్ఘాంతపోయి కళ్లప్పగించి చూడటంతప్ప.
కళ్లు మూసుకున్నా, తెరచినా ఒకటే దృశ్యాలు. పొగలు కమ్ముకున్న ఆకాశం. దాదాపు రెండో ప్రపంచ యుద్ధం టైములో ఆటంబాబు వేశాక వచ్చిన మష్‌రూమ్ పొగలా వుంది. బిల్డింగ్ మీంచి దూకుతున్న వ్యక్తులు, తన తోటి ఫైరు ఫైటర్సు కుప్పల కింద కూలిపోతే ఏమీ చెయ్యలేక చూస్తూ మోకాళ్లమీదకి జారిపోయిన ఫైరు ఫైటర్స్.

‘‘నామీద నీకంత అధికారం వుందనుకున్నావా’’ అన్నాను వౌళితో.
‘‘లేదని నువ్వు అను’’ అన్నాడు.
‘‘బహుమతులు రెండూ చెల్లు. మీ అమ్మాయిని మీరే వుంచుకోండి’’ అన్నాను. ఉష చుట్టూ అందరి ఆలోచనలు తిరుగుతూనే ఉన్నాయి.