ఈ రోజుల్లో ఏ ఒక్క విషయం వలన వాటి పరిణామాలు ఆలోచించకుండా, చెయ్యలేని రోజులు వచ్చేశాయి అనుకున్నాను.
తేజా, వౌళి బాల్కనీలో కూర్చున్నారు. సాయంత్రానికి డిన్నర్ రెడీ చేశాను. వండిన పాత్రలు కూడా కడిగేశాను. వౌళి చూశాడంటే నా చేత ఒక్క గినె్న కడగనివ్వడు. అన్నీ తనే కడిగేస్తాడు. అందుకే వాడు ఆఫీసును నుంచి వచ్చేలోపలే నా పనంతా పూర్తిచేసేస్తాను. ఇక చపాతీలు చెయ్యడం ఒక్కటే.

‘‘అమ్మా ఈసారి నీ పుట్టిన రోజుకు చాలా ప్రత్యేకమైన బహుమానం ఇవ్వదల్చుకున్నాం’’ అన్నాడు.
‘‘ఇప్పటివరకు ఇచ్చినవి చాలదా?’’ అన్నాను.
‘‘లేదు, లేదు నీకిది యిదివరకు ఎప్పుడు ఇవ్వలేదు’’ అన్నాడు.
‘‘ఏమిటిది?’’ అన్నాను, ఏమయివుంటుందా అని ఆలోచిస్తూ-
‘‘కాని ఒక్కటే చిక్కు అన్నాడు, ఏమిటో చెప్పకుండా’’. నువ్వు ఇక్కడకు వచ్చి తీసుకోవాలి అన్నాడు.

‘‘మీరు మీ వ్యాసాలలో మద్దతు ఇచ్చేది అదే కదండీ. ఫ్రీ ఎంటర్‌ఫైజ్, వ్యాపార దృష్టి, లాభదృష్టి లేకుండా, ఏది ముందుకు వెళ్ళలేదని గవర్నమెంటు వారు కల్పించుకోవడం తగ్గాలని’’ అన్నారు ఒకరు.
నా ఐడియాలజీ వాళ్ళు ఫాలో అవుతున్నారన్నమాట.

మీ చెల్లెలు తన కొడుకు కాపురం చూసి వచ్చాక మనం కూడా ఆ పని చెయ్యాలని ఆవిడ కోరిక’’ అంది వదిన.
‘‘నిజం అన్నయ్యా. అది డిఫరెంట్ అనుభవం. మనం ఇంకా చాలా చిన్నపిల్లలనుకునే మన పిల్లలు ఎంతగా ఎదిగాపోయారో, ఎంత బాధ్యత కలవారయ్యారో తెలియాలంటే వాళ్ళ ఇళ్ళకు వెళ్లి చూడాలి.
అందులోనూ, శేఖరం భార్య మంచి పిల్ల. చాలా తెలివైంది. నువ్వు నీ కొడుకు సంసారం చూసి నిజంగా సంతోషిస్తావు’’ అన్నాను.