కాని, నేను అక్కడ నా ప్రొఫెసర్ వాళ్ళని ఎదుర్కోలేను. నాకు ఈ అవకాశం రావడానికి ఎంతమంది ప్రోత్సాహం, కృషి నా వెనక ఉందో నాకు తెలుసు. వాళ్ళందరినీ నిరుత్సాహపరిచాను. వాళ్లకు ఏ విధంగా మొహం చూపగలను?
ఇలాంటి పరిస్థితులు రీసెర్చ్ ప్రపంచంలో అరుదుగా జరుగుతాయని, మనం అన్నిటికి సిద్ధంగా ఉండాలని మా ప్రొఫెసర్స్ నచ్చచెప్పాలని ప్రయత్నించారు. కాని నేను అది ఒప్పుకోలేదు.

లేకపోతే ఈ పిల్లాడు అందవిహీనమేమిటి? అనుకునేదాన్ని. వాడిని అలా అన్నందుకు కొంచెం కోపం కూడా వచ్చింది. కాని మా వదిన రోజుకో పేరుతో ఆంజనేయ అష్టోత్తరం మాత్రం చేస్తూ ఉండేది. అన్నయ్య మాత్రం ‘‘ఏడే నా చంద్రుడు? ప్రపంచానికి నెలకో పున్నమి అయితే మన ఇంట్లో రోజూ పున్నమే’’ అనేవాడు.
మా వదిన మా అన్నయ్య వంక చూచి మూతి తిప్పుతూ వెక్కిరించేది.

కొంచెం అటూ ఇటూగా అనుకున్నవి సాధిస్తారు. మరికొందరు- తనలాంటివాళ్ళు. గాలి ఎటు వీస్తే అటు ఎగిరేవారు. ఎందుకీ తేడా? అని మామ్మని అడిగితే, అరటిపండు వలచి చేతిలో పెట్టినట్లు సమాధానం చెప్తుంది. అవి మనకి నచ్చాలి అంతే.
మామ్మ మనసులోకి రాగానే- పెదిమలపై చిరునవ్వు మెదిలింది. ఒక్కసారి ఆవిడ వడిలో తల పెట్టుకు పడుకోవాలనిపించింది.

మా మామ్మ నాకు మంచి మామ్మే గాని, మా అమ్మకు గట్టి అత్తగారు! మా నాన్న మా మామ్మకు ఒక్కడే కొడుకు. దాంతో ఆవిడ దృష్టి అంతా మా నాన్నమీదే! చివరి రోజు వరకు నాన్న భోజనాన్ని పర్యవేక్షణ చేస్తూనే ఉండేది. అమ్మ మనసులో ఏమనుకున్నా, మామ్మను బయటకు మాత్రం ఏమీ అనేది కాదు. నా ఉద్దేశ్యంలో అమ్మా, నాన్న పెళ్లి చేసుకున్న కొత్తలో నాన్నకు అమ్మ ఇచ్చిన మాట అయి ఉంటుంది.