మనం నిత్యం పాటించే సంప్రదాయాల్లో ‘నమస్కారం’ ప్రధానమైంది. మనలోని వినయాన్ని చాటుకోవాలంటే ‘నమస్కారా’న్ని అవతలి వారి హృదయాన్ని తాకేలా నమ్రతతో కూడుకొని ఉండాలి. సంప్రదాయంలో ‘నమస్కారం’ అనే మాటకు యోగఫలసిద్ధికి చేసే ప్రణామమనే అర్ధం ఉంది. ప్రణామమంటే ‘నమస్కారమ్’ ప్రణిపాతం అని భగవద్గీత దీనే్న ప్రస్తావించింది. నమస్కారంలో మనిషి నిజాయితీ వ్యక్తవౌతుంది. ‘సర్వదేవ నమస్కారః కేశవం ప్రతిగచ్చతి’ అన్నారు.

సహాయం అనేది మానవత్వంతో చేయాలిగాని మన స్వలాభాల కోసం చేయకూడదు. మానవత్వానికి మించిన విలువైన వస్తువుగానీ, విద్యగానీ, మరే విషయంగానీ దైవసృష్టిలో లేనే లేదు. సృష్టినంతటినీ వీక్షిస్తున్న కళ్ళు తమ వెనుక ఏ సాంకేతిక వ్యవస్థ వలనల అలా చూడగలిగే శక్తి వచ్చిందో ఆ వ్యవస్థను మాత్రం చూడలేవు. అదేవిధంగా పరులకు సహాయం చేసేవారు, సేవ చేసేవారు కూడా మనస్సులో ఎటువంటి స్వార్థ చింతన లేకుండా వుండాలి.

ధనుర్మాసంలో గోదాదేవి వ్రాసి పాడిన పాశురాలను అనుసంధానించుకొంటూ నెలరోజులు వైష్ణవాలయాలన్నీ శోభాయమానంగా ఉంటాయి. తాను ధరించి ఇచ్చిన పూమాలలనే కావాలని కోరుకుని ధరించిన శ్రీరంగనాథుడు విష్ణుచిత్తుడిని తన భక్తుడిగా ప్రకటించి తన కూతురు చేసిన పనికి నీవేమీ ప్రాయశ్చిత్తం చేసుకోనక్కర్లేదు కాని నేను నీవు పెంచి పోషించిన అయోనిజను నాకోసమే ఎదురుచూసే ఆ ఆండాళ్‌ను నేను పాణిగ్రహణం చేస్తానని మాటిచ్చాడు.

శిత్తమ్ శిఱుకాలే వన్దున్నై చ్చే విత్తు ఉన్
పొత్తామరై యడియే పోత్తుమ్ పొరుళ్ కేళాయ్
......................................