గతవారం మెరుపులో ప్రచురించిన రాగబంధాలు కథ చాలా బాగుంది. ముఖ్యంగా నేటి సమాజంలో బంధాలు అంతరించిపోతున్నాయి. ఇలాంటి తరుణంలో ఈ కథ కాస్త ఊరటనిచ్చింది. ఇంకా బంధాలు, ప్రేమానురాగాలు కొంతైనా ఉన్నాయి అనిపించింది. మన కోర్కెలు మనకు బాగానే వుంటాయి. వాటి వల్ల ఒక్కోసారి మనకు ముప్పు వాటిల్లుతుంది. అది చూసి మన బంధువులు, ఆత్మీయులు తల్లడిల్లిపోతారు. ఈ అంశంతో అల్లుకున్న కథ చివరి వరకు అలా చదివించింది.

‘‘చీకటోళ్ల లోకంలో కొత్తపొద్దుపొడుపురా అమావాస్య లోగిలిలో దీపావళి. జాతర నీలాల కనుపాప మా ఇంట పుడతాడంట నిలకడైన మెరుపులతో దీపాలు పెడతాడంట’’.
ఆటో దిగి ఆశ్రమప్రాంగణంలో ప్రవేశిస్తుండగా ఎస్.పి. బాలసుబ్రహ్మణ్యం పాడిన ఈ పాట చెవికి సోకి మనసు లోతులను తాకింది. కాళ్లు ముందుకు కదులుతున్నాయేకాని మనసంతా ఆ పాటే అలుముకుంటోంది.

రచయిత శింగరాజు శ్రీనివాసరావు గారు ఏది రాసినా ఓ ప్రత్యేకమైన భావం వుంటుంది. అలాగే ఈసారి మెరుపులో మెరిసిన రసాయన రసం కవితలో గొప్పభావాన్ని అద్భుతంగా చొప్పించారు. రాజు, ఆ రాజుకు ఏడుగురు కొడుకుల కథ అందరికి తెలిసిందే. అదే తరహాలో గొప్పకవితను రాజుగారు మనకు అందించిన విధం బాగుంది. కవితలో ఉగాది పచ్చడి భవిష్యత్ తరాలకు ఇక దొరుకుతుందో, దొరకదో అనే బాధను రచయిత చక్కగా ఆవిష్కరించారు.

అనగనగా ఒక రాజు.. కాదు కాదు చక్రవర్తి
ఆరుగురు కొడుకులకు తండ్రియతడు
అలవాటుగా వచ్చు ఉగాది పండుగనాడు
ఆరు రుచుల పచ్చడిని ఆరగింప
అంపె ఆరుగురిని ఆరు దిక్కులకు
తోపులన్ని చదను చేసి నివాసాలతో
నింపినారు
దొరకలేదు మామిడికాయని
తిరిగి వచ్చె మొదటివాడు
మేరు చెట్లను నరికి మార్గములు పెంచినారు
కానరాలేదు చింతయని చింతతో తిరిగివచ్చే
ద్వితీయుడు