అది ఒక ఆశ్రమం. స్వామీజీ తన శిష్యులను చెంతకు పిలిచారు. ‘మన చుట్టూ వున్న సమాజం రానురాను మంచి అలవాట్లను మరచిపోతూ చెడు చేసేవాటికి లొంగిపోయి తన ఆరోగ్యాన్ని తానే పాడుచేసుకుంటోంది. మనం గ్రామ గ్రామానికి వెళ్లాలి. ‘ఇప్పుడు మీరు చేస్తున్న పని సరైనది కాదు- మంచి మార్గంలో నడిస్తే ఆరోగ్యం బాగుంటుందని వివరించాలి’ అని చెప్పారు. ‘మీరు కాగితం, పెన్నూ తీసుకురండి. నేను చెప్పిన విషయాలు రాసుకోండి.

‘‘ప్రసాద్ పంపించేసావా? నినే్న! ఏం ఆలోచిస్తున్నావ్?’’ దగ్గరికి వచ్చి కుదిపితే కానీ పలకలేదు తను.
ఒక్కసారి ఉలిక్కిపడి ‘‘ఆ ఏరా తిరుమలా ఏమిటీ?’’ అంటూ బయట పడ్డాడు ఆలోచనల నుండి.
‘‘అదేమిటీ పట్టపగలే కలలు కంటున్నావా? అంత పరధ్యానమేమిటి? ఫోన్ చేసినా లిఫ్ట్ చెయ్యట్లేదు. ఏమైంది నీకు?’’ అని నవ్వుతూ అడిగాడు తిరుమల.

కుటుంబ బాధ్యతలు భుజాన వేసుకుని ఎన్ని అగచాట్లు, అవమానాలు ఎదురైనా ప్రగతి బాటలో పయనిస్తుంది స్ర్తి. కాబట్టే ఈ సమాజ మనే కుటుంబానికి ‘పట్టుగొమ్మ’ స్ర్తి అని తేల్చి చెప్పారు కవయిత్రి.

విద్యార్థుల్లో దాగిన సృజనను వెలికితీయగలిగే సామర్థ్యమున్న గురువు లభిస్తే ఆ శిష్యుడు భావి సమాజానికి మార్గనిర్దేశనం చేయగలిగిన జ్ఞానుడు అవుతాడనటంలో అతిశయోక్తి లేదు. అలాంటి గురువులు ప్రాచీన కాలంలో ఎందరో శిష్యులను తయారుచేయటం వల్లే మనదేశ సంస్కృతి వేనోళ్ల కొనియాడబడుతోంది.