సాహితి

కవి కూర్చి, గురించి ఓ ఖఒజ్యశ షాయరీ!

S ,7 à 8 RSCA (si SASPAS) et 6 cialis pharmacie cialis rapports de stage.

దిళశళఒజఒ నుంచీ నేను- కవిత్వం నిరంతర ప్రేమికులం. యూౄ ఆ్దళ ఆజౄళ జౄౄళ్యూౄజ్ఘ, పునర్ పునర్ పునర్ జన్మిస్తూ జన్మజన్మలో ఇంకా చిఖచిజ కాని ఎనె్నన్నో ఘ్శౄజఛిజషళశఆ యౄౄళశఆఒనీ, ఘ్జౄష్ఘ య్పౄళౄళశఆఒనీ కొంఛెం కొంచెంగా పంచుకుంటున్న కాముకులం. అందరూ అనుకుంటారు, కవిత్వంపై నాకున్న ప్రేమ వల్లే నాకు ఇన్ని ళఇజూఆ్దలు అని. జలతారు పరదాల మాటు నుంచి, మఖమల్ చున్నీల చాటునుండి యెంత అందంగా ప్రపంచాన్ని చూపించగలనో, ముసుగులన్నీ విప్పేసి, నగ్న దేహ సత్యాలను కూడా అంతే నైపుణ్యంగా విడమర్చగలను. కవిని కదా, నా మనోభావాల భవనాలను తాళపత్రాలు- కాగితాల పునాదులపై నిర్మిస్తాను. సందేహాలను, సందోహాలను, సమాజ ద్రోహాలను దోహాల రూపంలో సంకోచం లేకుండా, జశ్దజఇజఆజ్యశళఒఒగా ప్రకటిస్తాను. కవిత్వంపై నాకు లవ్ కన్నా లస్ట్ ఎక్కువ..
జీ హుజూర్, కవిత్వం ఎప్పటికీ తీరని దాహం... ఎన్నటికీ ఆరని మోహం!
కవిత్వం ప్రేమలో నేను పడుతుంటాను, లేస్తుంటాను, లేచి పడతాను. పడి లేస్తాను. కవి అనే కొత్త డఔళషజళఒ గా మారతాను. మబ్బుల్ని కెరటాలుగా, మలిచి, నీటి అలలని ఆకాశంగా మార్చి, మట్టిని అగ్నిగా రగిల్చి, గాలిని పూలుగా పూయించి ఎనె్నన్నో కావ్య లోకాలను సృష్టిస్తాను. ముజ్ సే బెహెతర్ కహ్నే వాలే- తుజ్‌సే బెహెతర్ సున్‌నే వాలె వస్తూ పోతూనే వుంటారు. అయినా నేను ఎగిసిన క్షణాన హుస్న్ కి జష్న్ నీ, నేను పలిగిపోయిన నిమిషాన హకీకత్‌కా జంగ్ నీ లోకంపై సిరా చుక్కలు చుక్కలుగా చల్లుతూనే వుంటాను. ఏమైనా.. పడిపోయినవాడు, మ్రాన్పడిపోయినవాడు, పాడైపోయినవాడు, కాపాడేవాడు లేనివాడు, పాడె కోసం ఎదురు చూస్తున్నవాడి కోసం పద్యాలు పాడేవాణ్ణి నేను.. కవిని నేను...
అందుకే, కవిత్వం- మనసు ఘూ్ఘ్ళలో ష్య్పళ్ఘ్ళూ ఆవని ౄజ్ఘ్ళూ.. కవి ఇఛ్చేది అక్షరాలా గొప్ప ష్యఖ్ఘ్ళూ...!
కవి ఓ సంఛిత వాంఛా పిపాసి.. ఆజ్ఞాత లాలసి. జిజ్ఞాసపు దారుల వెంట మే మాసపు ఎండల్లో, ఆగస్టు కాలపు వర్షంలో, డిసెంబర్ నెల మంచుల్లో సంవత్సరమంతా సంచరించే పాదచారి. ఆకురాలు శిశిరాలలో, శరద్రాత్రి వెనె్నలలలో, కొత్త చిగుళ్ల వసంతాన ఋతువుల సమయమంతా తనలో తనే విచారించే పదధారి. స్వీయ మానస సరోవరంలో ఈదులాడుతూ మనో పాతాళంలోకి వలసపోయే ఏకాంతవాసి. క్రాంత భాషి. అన్యాక్రాంత రుషి. కన్నీళ్ల కసినీ- చిర్నవ్వుల నుసినీ చ్యిఇజజూజూళశ చిఖజఆ పై కోరికల సెగనీ- ష్యశఆళౄఔఆ భావాల నల్లని పొగనీ, ఆలోచనల చినీ గోడలపై ఔ్ఘజశఆజశలా అధ్దిన దిగంత రాశి.
హళశషళ, కవి- ఓ ఆకాశమంత విషాదం.. అణువంత ధిక్కారం..!
కవి ఓ ఆజాత బానిస... సహజాత జిగీష.. కవిత్వం ఊడల మర్రిపై అడ్డంగా, నిలువుగా, తలక్రిందులుగా వ్రేల్లాడే బేతాళుడు. ఏ సామాజిక విక్రమార్కమో, మరే మానసిక విక్రమూర్ఖమో ఇచ్చే జశఒఔజ్ఘూఆజ్యశ కోసం వెంపర్లాడుతూ ఎవరో ఒకరి భుజంపై తన వ్యథనంతా ఒంపాలని, వస్తాడో రాడో తెలీని ద్యిజూకోసం హమ్ తేరే బిన్ అబ్ రహ్ నహీ సక్తే- తేరే బినా క్యా వజూద్ మెరా అని తన అక్షరాన్నీ, అస్తిత్వాన్నీ కవిత్వానికి పాదాక్రాంతం చేసే ఒళచిఒఖఇౄజఒఒజ్పళ బానిస... నిజమేకదా, బానిసకు మాత్రమే ఆజాదీ గురించి రాసే మానసిక తిక్క- భౌతిక లెక్క- నైతిక హక్కు వుంటుంది కదా.
ద్ఘఆ’ఒ త్దీక, కవికి కవిత్వం ఓ ఒ్ఘ్ప్ఘఆజ్యశ... యుగాల నాటి దజఇళ్ఘౄఆజ్యశ నుంచి జఇళ్ఘూఆజ్యశ..!
కవి ఓ ఔ్ఘ్ఘఒజఆళ... తన ఒజదఆకి తారసఫడిన దృశ్యాలన్నిటినీ లోలోపలి జశఒజదఆలోని ఒజఆళలలో వెధికి సాయంత్రాలకి పద్యం రంగులను అద్ది, రాత్రికి హైకూ- గజల్-ఒ్యశశళఆసినెర్యూల ష్యషరీఆ్ఘజని ఒళ్పూళ చేసి, ఉదయానికి స్వభావోక్తిని అలంకరించి, మధ్యాహ్నానికి మత్త్భేమై ఘీంకరించి ‘‘ఆనేవాలా పల్ -జానేవాలా హై’’ అని నేర్పుగా, ఓర్పుగా దీర్ఘనిట్టూర్పును వదులుతాడు.
డ్య, కవి గానమంతా ఓ ౄజఒళూక.. కవి హృదయమంతా ఓ ౄకఒఆళూక...!
కవి ఓ చందమామ... ఓ జూళఔళశజూళశఆ. స్వయంగా ప్రకాశించలేడు. అవసరమైన అమావాస్య చీకట్లో బయటికి రాడు. తీక్షణ సూర్యుని దోపహార్ కీ రోషినీలో జశచిళూజ్యూగా చిళళ అయిన లాంతరు దీపంలా ముఖం చాటేస్తాడు. కొన్ని సమయాలలో ఆరుద్ర పురుగునీ, చిరుమొక్కనీ, మరుమల్లెని, ఇసుక రేణువుని, మసకబారిన అద్దాన్నీ చూసి జరూర్‌గా, జశఒఆ్ఘశఆగా అక్షరాలుగా ఒలికిపోతాడు. కర్ణుడు-బలి-శిబి కలిసిన కలియుగపు దాత- కవి అనిపిస్తాడు. ఇంకొన్ని సందర్భాలలో- వెనె్నల కురిసినా, సునామీ ఎగిసినా, నెమలి నర్తించినా, చమేలీ కీర్తించినా, హమాలీ కీలు విరిగినా, పురానా హవేలీ నయా రంగీన్ మహల్‌గా మారినా, పదాలని బిగపట్టుకుని ఒక్క వాక్యాన్నీ చిలకరించకుండా గడ్డకట్టి పోతాడు. పిసినారితనానికి నిలువెత్తు సంతకంగా గోచరిస్తాడు. దేనికి చలిస్తాడో, మరి దేనికి చంచలిస్తాడో, ఇంక దేనికి చెంచాలా రూపాంతరిస్తాడో, మరింకో దేనికి సంచలిస్తాడో, ఆత్మ సంచీలో దూకేసి ముసుగు తనే్నసి మొరాయిస్తాడో శ్యఇ్యజూక రీశ్యతీఒ... కవి ఖశషళూఆ్ఘజశ.. ఖశఔళజూజషఆ్ఘఇళ.. ఖశళనఔ్యళజూ అండ్ ఖశూళ్పళళజూ.
-్యఇ్ఘఇక, కవికి రాత రాకడ, గీత పోకడ తెలీదు కాక తెలీదు..!
కవికి కవిత్వం ఓ ష్యౄఔ్ఘఒఒజ్యశ.. అది ఖశళశజూజశ ఔ్ఘఒఒజ్యశ! నన్ను నాతో జూజఒష్య్పళూ ఛేయించి, నాలోని నన్ను ఖశష్య్పళూ చేసే ఒఖఇష్యశఒషజ్యఖఒ రాజ్.. నాలోంచి ఎప్పటికప్పుడు బయట పడాలని ప్రయత్నించే ఖశజూళూష్య్పళూ ష్యఔ..అందర్ బాహర్ కష్మకష్‌కా ఘౄఔ... వేర్వేరు భావోద్వేగాల ఒ్ద్యఔ... చెయిన్ తప్పిన బేచెయిన్ ఆలోచనా ష్ద్ఘజశ లన్నిటికీ ఒకే ఒక్క చిఖఒఆ్యఔ.
ఇస్‌లియే, కవి ఓ జచిళ ఒజచీళ పళూఒళ... కవిత్వం ఓ ౄజశజ ఖశజ్పళూఒళ!
అక్షరం- నేను! ఎవరు ఎవరిని ఒళళషఆ చేసుకున్నాం? ఎవరిని ఎవరం ళళషఆ చేసుకున్నాం? -్యళఆక అంత పెద్ద లోతైన, ఊంఛేవాలీ జఘశఆజష తీజజూళూ జ్యూఖఇఆ ఇధి. నేను నిరంకుశుడను. అయర కృశీవలుడను. నిత్య ఖుషీవలుడను. స్వేచ్చలోలుడను. స్వాతంత్య్ర భక్తుడను. ఆ ఆ్దళ ఒ్ఘౄళ ఆజౄళ అనంత భావాలకు నన్ను నేను ప్యఖశఆ్ఘకగా అర్పించుకన్న డ్యఖను. ఆలోచనలకు, విమోచనలకు మాత్రమే తగ్గుతాను, తలొగ్గుతాను. ఘశఆ్ఘఒక ఖశజ్ఘూలలో, జషఆజ్యశ్ఘ డ్ఘ్ప్ఘశశ్ఘ్దలలో సంచరించే ఘూౄఔను. ఆకాశంలోంచి రాలిపడే వడగళ్లని చేతుల్లోకి తీసుకుని శాశ్వతం చేసే ప్రయత్నంలో, కరిగిపోయి దోసిళ్లలోంచి కారిపోయిన ఉౄఔఆజశళఒఒకి బావురుమని రోదించే ఉఆళూశ్ఘ శోకిని. ఆలోకిని. తడిదనాన్ని తప్ప వాన చినుకునీ, తుహినాన్ని పదాల్లోకి కుదించలేని ఘజఖూళ డఆ్యకని... యఔ హజఒఆ్యకని.. గళ్ప్యఖఆజ్యశ్ఘూక ఒ్యశఒని రాస్తూనే గుంఢె నిండా నిత్యం ఒళూచిజ్యూౄని ప్రతిష్టించుకుని, మజ్బూరీని బూచిగా చూపించి అభద్రతా ఘశజూఒష్ఘఔళ గడ్డి మధ్య ఉఒష్ఘఔళ అయ్యే ఘశ్ఘఆజష ని, జఖశ్ఘఆజష ని. అయితేనేం, నేను షాయరీకి షాన్‌దార్ జ్య్పళూ ని.
జచి ష్యఖూఒళ, జ్య్పళ అంటే ఒఖూళశజూళూ.. కవి అంటే జూఇళశజూళూ...!

మామిడి హరికృష్ణ, 9908844222