గురి

ఏకాంతం ఏకాంతమంటూ
ముద్దుగా పిలుచుకునే ఒంటరితనమెందుకో
ఒకోసారి మారం చేస్తుంది
నిజాల లెక్కలు తేల్చాల్సిందేనని
అహానికి ఎదురుతిరుగుతుంది

బాహ్యానికి అంతరాళానికీ మధ్య
అడ్డుగోడలా నిలబెట్టిన నిర్లిప్తత
ఇక వల్లకాదంటూ చేతులెత్తేస్తుంది
లోలోన నీలపు బరువు ఉవ్వెత్తున పొంగుతుంటే

ఖాళీతనమేలెమ్మని రాజీపడిన
ఓ అలజడి మళ్లీ రాజుకుంటుంది
శూన్యానివి కాదుపొమ్మంటూ
ఒక్క ఆకుకైనా ఖాళీ చూపలేని
ఓ మృత్యుఛాయవంటూ నిందిస్తుంది

స్వగతమొకటి రెండుగా చీలి
రెండు భిన్నమైన నన్ను’లను
నాకు పరిచయం చేస్తుంటే
ఎప్పటికప్పుడు దారితప్పనివ్వని ఓ నిస్సహాయత..
దోషినని అంగీకరించేస్తుంది
దిగంతాల వైపు భరోసాగా చూసుకుంటూ

అప్పుడప్పుడూ ఎందుకో మరి
ఇలా ఓ పరిపూర్ణత సంధించిన
ఏకాకితనం
మనసుని గురిచేసుకుంటుంది
నవ్వొకటి మరలా ఇష్టమయ్యేంత వరకూ..