దినదినం బతుకున్నమో
క్షణక్షణం చచ్చిపోతున్నమో
పెయ్యంతా పొగల పొగల ఆవిరి
కొద్దికొద్దిగా మొద్దు మార్చుతున్న తిమ్మిరి

పడుకుంటే లేస్తే నడిస్తే
పనిచేస్తే గడిస్తే తడిస్తే
ఏదో అతిగొట్టుగా
గుట్టుగా పోగొట్టుకుంటాం

వయస్సు మనస్సు
సవ్వా సూటిగా ఒక్కటిగా
నదిలా ప్రవహిస్తున్నప్పుడు
ఒకరికొకరు పరిచయం కాలేరు

ఏ భాషా సాహిత్యంలోనైనా వీరువారనకుండా అందరినీ అలరించే, ఆలోచింపజేసే ప్రక్రియ ‘నాటకం’. చదువు అక్కరలేదు, చదవనక్కరలేదు, కళ్ళు, చెవులుంటే చాలు నాటకం సొంతమవుతుంది. పాత్రల సంభాషణల ఆధారంగా కథ సాగిపోయే ఈ ఆబాల గోపాల మనోరంజకం క్రమంగా కనుమరుగవుతున్న సంకేతాలు వర్తమాన తెలుగు సాహిత్యంలో స్పష్టంగా కనిపిస్తున్నాయంటే నిష్ఠురంగా అనిపించవచ్చు. నాటక రచన సాలు సాగుతూ ఉంటేనే రంగస్థలంపై దీపాలు వెలుగుతాయి.

కథా రచయిత కూడా మొదటిలో కథా చదువరే. ఎక్కడో ఓ మంచి కథ చదివిన తరువాత అతనికి కూడా కథలు రాయాలనే సంకల్పం కలుగుతుంది. తనకు తెలిసిన జీవితాన్ని గురించి కథలు వ్రాస్తాడు. చదువరిగా అతనికి వున్న పరిణతిని ఆధారం చేసుకుని ప్రపంచ పోకడలు అర్థంచేసుకుంటాడు. కథలు రాయటానికి ఉబలాటం ఒక్కటే వుంటే చాలదు తెలుసుకుంటాడు. ప్రతి కథలోనూ యేదో సందేశం. స్పష్టంగానో సూచనగానో కనిపించాలి.

వాఙ్మయ చరిత్రకారుడికి కులతత్వం వుండకూడదు. భావజాల సంకుచితత్వం వుండకూడదు. సమకాలీన ద్వేషం ఉండకూడదు. ప్రత్యర్థి భావజాలాన్ని కూడా స్వీకరించగలిగిన ధైర్యం కావాలి. విమర్శను సహించగలిగిన ఓర్పు, సమ్యక్ దర్శనం కావాలి. ప్రత్యర్థిని అర్థం చేసుకోవడం వల్లే తన వ్యక్తిత్వాన్ని పెంచుకోగలగాలి (పుట-240). కొందరు ఎక్కువ చదువుతారు. రాయలేరు. కొందరు ఎక్కువ రాస్తారు. దానివెంట అధ్యయనం ఉండదు (పుట.446).