లలిత కళలలో కవిత్వానిది అగ్రపీఠం. ఏ కళ అయినా కవితామయం అయినప్పుడే రాణిస్తుంది. కవిత్వాంశ లేని కళ వాసన లేని పువ్వులా ఆకర్షించదు. అందుకే కవిత్వంకోసం ప్రపంచం అంతా తపించింది. నేడూ తపిస్తోంది. భవిష్యత్తులోనూ తపిస్తుంది. ఇదీ కవిత్వ ప్రత్యేకత. అసలు సృష్టి అనేదే ఒక రమణీయ కవిత్వమనీ, దానిని సృజించిన మహాకవి సృష్టికర్త అయిన భగవంతుడే అనీ వేదాలు వర్ణిస్తున్నాయి. ఇలాంటి కవిత్వం సకల సాహిత్యాలకూ శిఖరం వంటిది.

తొంభై సంవత్సరాల నిండు జీవితం గడిపి, విరగని కలంతో,
ఒరగని కలలతో, సడలని ఉత్సాహంతో వెల్లువెత్తిన ప్రజ్ఞామూర్తి
కాలం దామాషా ప్రకారం వెళ్లిపోయారు. కాని వెళుతూ, వెళుతూ
ఆయన ఒదిలిన ఆనవాలు, ఆయన పాతిన మైలురాళ్ళు, ఆయన నాటిన విత్తనాలు ఇన్నాళ్లకి మళ్లీ సోమసుందర్ సమగ్ర విశ్వరూపాన్ని గురించి మూల్యాంకనకు అవకాశమిచ్చింది.

కథల తోటలో రకరకాల మొక్కలు, పువ్వులు, సుగంధాలు, మత ప్రసక్తులు రావచ్చును, రాజకీయ ప్రస్తావనలు చోటుచేసుకోవచ్చును. చెట్ల వేర్లు, కాండాలు దృఢంగా వున్నంత వరకూ వౌనికేమీ ఢోకా లేదు. చింతచెట్లతో పాటు పనస చెట్లూ వుంటాయి. గులాబీ పువ్వుల వెనక గుచ్చుకునే ముళ్లూ వుంటాయి. పనస తోటలో పాములు చేరడం సహజ ప్రక్రియే కదా!

నా మనస్సు వౌనంగా ఘోషిస్తోంది
నిర్విరామ సంచలనాలతో
సహస్రాధిక హృదయాలను
ఉక్కిరిబిక్కిరి చేసి
వేడిని పుట్టించాల్సిన వాడివి
ఏదో సానుభూతి కోసం
తపించడం
ఎవరినుండో ఓదార్పు కోసం
ఎదురుచూడటం ఎంత దారుణం!
తీరని దాహపు నాల్కలతో
సూర్యరశ్మిలో ప్రవహించాల్సినవాడివి
జనారణ్యంలో ఆకులా అతుక్కుపోయ
ఇలా వుండటం
ఎంత దురదృష్టం!