చూడకుంటె కంటినీరు పొరకడుతుంది
వీడిపోతె మాట తీరు పొరబడుతుంది

కల వుందని జల వుందని బిగుసుకుపోకు
నీ మాటే రేపటికి బాటవుతుంది

మెరుపుందని మరపుందని నేల విడువకు
అదే కదా! మరుజన్మకు బతుకిచ్చేది

గుండెలోన ఆశరేపి చేయి వదిలితె
ప్రణయమనే తీపికబురు చేదవుతుంది

సొగలేదని గురుతేదని తప్పుకుపోతె
నీ చింతే చీకటికి పాటవుతుంది

స్వరముందని వరముందని గొంతు దాయకు
అదే సుమా! నీ జాడను వెతికిచ్చేది

ఎద లోపలి ఊపిరాపి జారవిడువకు
‘విశ్వ’ నీ కన్నీరే అమృతమవుతుంది.