కొన్ని విషయాలని మనం విశ్వసించం. అనుభవంలోకి వచ్చినప్పుడు మాత్రమే విశ్వసిస్తాం. అది సహజం కూడా. అందులో తప్పులేదు.
మరణానికి చేరువలో వున్న వ్యక్తులు మరణించకుండా కొంతకాలం మంచం మీదే ఉంటూ ఉంటారు. మరణం దగ్గరికి వెళ్తూ ఉంటారు కానీ మరణించరు. వాళ్ల మనసులో ఎవరినో చూడాలని ఉంటుంది. అప్పటి దాకా మరణంతో పోరాడుతూనే ఉంటారు.
ఇలాంటి సంఘటనలు రెండు చూశాను. ఒకటి మా అన్నయ్య మరణం. రెండవది మా అమ్మ మరణం.

తండ్రి, కొడుకు, మనవడు రోజూ సాయంత్రం పార్క్‌కు షికారుకెళ్లే అలవాటు. కొంతమంది స్కూలు పిల్లలు వీళ్లు నడిచే ఆ పార్క్‌లో ఆటలాడేవారు. అందులో ఒకడికి సందేహం కలిగింది వీళ్ల వయస్సు ఎంత ఉండచ్చు అని. ఆ మాట చెవినపడ్డ తండ్రి, మీకు ఒక క్లూ ఇస్తాను. బాగా ఆలోచించి ఒక గంటలో ఇటు నుండే ఇంటికి వెళతాము అప్పుడు చెప్పండి అన్నాడు. పిల్లలు సరేనన్నారు.

సమస్యలు అందరికీ ఉంటాయి. సమస్యలు లేని వ్యక్తులూ ఎవరూ ఉండరు. ఏదో ఓ చిన్న సమస్యను భూతద్దంలో చూస్తూ చాలామంది విచారిస్తూ ఉంటారు.
మనకు ఉన్నది ఒకే ఒక జీవితం. మనం పుట్టడమనేది ఒక అద్భుతమైన విషయం. ఆ విషయాన్ని మర్చిపోయి మనకున్న చిన్న సమస్యల గురించి మనలో ఎక్కువమంది ఆలోచిస్తూ ఉంటారు. జీవించడాన్ని మర్చిపోయి ఆలోచిస్తూ ఉంటారు.