ఏనుగుల ఘీంకారాలతో, అశ్వాల సకిలింపులతో, భటుల పదఘట్టనలతో రథాలు కదిలే శబ్దాలు కోట సామ్రాజ్యం దూరంగా జరిగిపోయాయి. కోటను దాటి దూరంగా కారడవిలోకి తరలాడు ధర్మరాజు. తోవ సవ్యంగా లేదు. మార్గం ముళ్లడొంకలమయం. పైగా సాయంకాలం అయింది. తోడుగా ధర్మా ఒక్కడే మిగిలాడు. మూన్నాళ్ల నుండి తిండి లేదు. ఆకలిగా ఉంది. దాహంగా ఉంది. దరిదాపుల్లో దాహార్తికి సమాధానంగా చిన్న నీటిమడుగైనా లేదు.

‘‘మన స్కూల్లో ఎడ్మిషన్ కోసం వచ్చారట సార్’’ అన్నాడు ప్రిన్సిపాల్‌తో అటెండర్.
‘‘కూర్చోండి’’ మమ్మల్ని చూసి అన్నారు ప్రిన్సిపాల్‌గారు.
‘‘నమస్తే సార్. వీడు మా అబ్బాయి వినీత్’’ అని చెబుతూనే వినీత్ వైపు తిరిగి ‘‘సార్‌కి నమస్కారం చెప్పరా’’ అని చెవి దగ్గర గొణిగాను.
రెండు చేతులూ జోడించాడు వినీత్.
‘‘ఇంతకు ముందు ఏ స్కూల్లో చదివావు వినీత్?’’ నవ్వుతూ అడిగారు ప్రిన్సిపాల్.

ఆత్మలో మమతల వనం నవనవలాడింది అక్షరామృత ఆస్వాదనలో మానవత్వపు విశ్వరూపం ఆవిష్కృతమైంది. సర్వులకు చిరునవ్వు కన్నీళ్లు ఒక్కటే యని ఆ భావ సమైక్య మైకమే నన్ను మనిషిని చేసింది. అంటూ బుద్ధికి జల్లెడ పట్టే జన హృదిని స్పృశించే ఏభైఏడు కవితల్ని ‘నైవేద్యంగా’ ఆవిష్కరించారు శ్రీమతి ఎస్ సుమత్రాదేవి. ఎంతో జీవితానుభవం గలిగిన చేయి తిరిగిన రచయిత్రిగా తన రెండవ కృతిగా మధుర మంజుల, భావరంజిత, కావ్యాన్నందించారు.

ఊళ్లకు ఊళ్లే నోరు తెరచి
వేయి కళ్లతో వేచి ఉన్నాయి
ఆల్చిప్పలై
ముత్యాలు రాలకపోవా
చినుకులుగా మారకపోవా అంటూ

ఎటు చూసినా ఎండమావులే
వడదెబ్బలిక సహజ చావులే
దేశమే ఎడారి కొలిమి మరి