జనవరి 3న నేను రాసిన వ్యాసానికి స్పందనగా జాన్ తిమోతి జనవరి 13న ‘‘సాఫ్ట్‌వేర్ కాదు.. సమానత్వం ముఖ్యం’’ అని రాసిన సమాచారం చదివాను. ఎవరి అభిప్రాయాలు వారికుంటాయి. అయితే ఆ అభిప్రాయాలు, ఆలోచనలు ఏ మేరకు ప్రాసంగికమైనవన్నదే ప్రధానం. సమకాలీన సమాజానికి ఉపయుక్తంకాని అభిప్రాయాలు, ఆలోచనలకు ‘కరెన్సీ’ ఉండదు. కానీ ఉంటుందని ఊహించుకునేవారి అభిమతానికి ఎవరెందుకు అడ్డు చెబుతారు?

తరగతి లక్ష్యం పాత పుస్తకాల నుంచి కొత్త పుస్తకాలకు మార్చటం కాదు. విద్యార్థి ఆలోచనా విధానాన్ని మార్చటమే సామాజిక మార్పునకు దోహదపడుతుంది. కరికులం మార్చినంత మాత్రాన తరగతి గదికి కొత్త స్వరూపం రాదు. ఉపాధ్యాయుడు మారాలి. చెప్పవలసిన విషయం మాత్రం ప్రభుత్వం చెప్పవచ్చును. కానీ చెప్పేది ఉపాధ్యాయుడు. టీచింగ్ సంపూర్ణంగా మారాలి. అనగా బోధన విద్యార్థిలో ఆసక్తిని కలిగించాలి.

ఇటీవల భర్తను ప్రియుడితో కుమ్మక్కై చంపే భార్యల విషయంలో ప్రచార, ప్రసార మాధ్యమాలు లక్ష్మణ రేఖను దాటాయా ?. ఐపిసి సెక్షన్ల కింద నమోదైన కేసులను కోర్టులు విచారించి నిందితులపై అభియోగాలు రుజువైతే శిక్షను విధిస్తాయి. నిర్దోషిగా తేలితే వదిలేస్తాయి. కాని మీడియా మాత్రం భర్తను చంపే భార్యల పట్ల ఎక్కువగా ఫోకస్ చేసి ప్రతి అంశాన్ని బూతద్దంలో చూసి ప్రసారం చేయడంపై విమర్శలు వస్తున్నాయి.

ప్రపంచీకరణ సాంకేతిక విప్లవంతో వచ్చిన మార్పులవల్ల తరగతి గదిలో ఒకే రంగున్న పిల్లలు కనబడరు. ఒకే రకమైన ముఖవర్ఛస్సున్న పిల్లలు కనపడరు. వాటితోనే ఆ పిల్లలపైన మన అభిప్రాయాలను పెంచుకుంటున్నారు. ముక్కు లొందకు పోతే అస్సామీ, నేపాలీ అనుకుంటారు. లేదా చైనీయుడు అనుకుంటాం. మనిషి రంగు చామనఛాయగా ఉంటే మధ్యప్రాచ్యం (ఆస్ట్రేలియా, ఈజిప్టు) వారని, తెల్లగా ఉంటే ఐరోపా వారని అనుకుంటాం.