కాని వెంటనే యామె మానవ రూపమున కృష్ణుని గాంచుటకై తహతహలాడెను. ప్రాణేశ్వరుడగు కృష్ణుని గాంచుటకై యామె హృదయము పరితపింప సాగెను. కృష్ణుని గాంచనితో, జీవితము దుర్భర మనిపించెను. కాని (యామె కోరిక ప్రకారము) భగవదిచ్ఛయే జరుగవలసి యున్నది కదా! అందుచే కృష్ణుడు చాలకాలము వఱకు మఱల మానవ రూపమున ఆమెకు సాక్షాత్కరింపలేదు.’’
మానవత్వమును దైవత్వమును గురుదేవునందు సమ్మేళనమొందిన విధానము

గురజాడ మహాకవి లౌక్యమెరిగిన నియోగి. కవిత్వ వ్యాసంగ మొక వంక, తనను ఆదరించి ఆందోళిక నెక్కించి కోర్టుకేసుల దస్తావేజులు కైఫీయతులూ వగైరా అప్పగించిన విజయనగర సంస్థాన ప్రభువుల రాచకార్యాలొకవంక, అలనాటి విద్యా విధానాన్ని ఇస్ర్తిపట్టవలసిన కార్యభారాన్ని స్వీకరించి కుస్తీపట్టడం వేరొకవంక- ఇన్నింటినీ మరెన్నింటినో భుజస్కంధంపై వేసుకొని అన్నింటిలోనూ ‘ఓహో!’ అనిపించుకున్న సవ్యసాచి గురజాడ.

మఱియొకనాడు నేను బండి యెక్కి ‘మేచాబజారు’నుండి పోవుచుండ అమ్మ ‘షోకుగా’ వేషము వేసికొని జనులను మోహింపజేయుటకై సంసిద్ధమై సుందరివలె గాన్పించినది. నుదుట కస్తూరీ తిలకమును, తలలో సవరమును ధరించి యామె విలాసముగా హుక్కా పట్టుచుండెను. ‘‘అమ్మా! ఈ రూపమును గూడ నీ వెన్నుకొంటావా!’’అని నేనాశ్చర్యముతో లోకేశ్వరినడిగి యామెకు సాష్టాంగ ప్రణామమాచరించితిని.

‘నేను’కాదు, ‘నేను’కాదు, అంతయు ‘నీవే’.