సూర్య: నేనండి, సూర్యారావుని. నిన్న యిద్దరం కలుసుకున్నాం- ఇక్కడే. జ్ఞాపకం లేదూ?
వై: మళ్లీ తయారా? ఇదిగో విను- నువ్వెవడివో నాకు తెలియదు.
సూర్య: చెప్తినిగా- సూర్యారావని! మీ చెల్లెలు వాసంతి నాకు బాగా తెలుసు..
వై: షటప్! ఫో అవతలికి.

తండ్రి: అమ్మాయ్! వాసంతి ఇంకా కొంప చేరుకోలేదూ?
వై: లేదు నాన్నా! నేనూ అదే చూస్తున్నాను.
తండ్రి: టైము ఎనిమిది దాటిందే! ఎక్కడికి వెళ్ళింది?
వై: ఎవరో స్నేహితురాలి ఇంటికి వెళ్లొస్తానని వెళ్లింది.
తండ్రి: ఊ, ఈ వరసేం బాగులేదు. నాకేం నచ్చలేదు సుమా! ఈడొచ్చిన పిల్ల అర్ధరాత్రి దాకా రుూ షికార్లేమిటి?
వై: వచ్చేస్తుంది నాన్నా! ఈలోపుగా పోనీ మనం భోజనాలు చేస్తూ ఉందాం.

మనిషి యొక్క జీవితం ప్రధానంగా మూడు దశలు. 1.బాల్యం 2.యవ్వనం 3.వార్థక్యం. బాల్య యవ్వన దశలలో వుండేవి ‘ముచ్చట్లు’. అయితే వార్థక్యంలో వుండేవి ప్రధానంగా ఇక్కట్లు. ముచ్చట్లలో పూర్తిగా మునిగిపోతే, ఆ తర్వాత ఇక్కట్లలో పూర్తిగా కొట్టుకుపోక తప్పదు. ఎంత ముచ్చట్లలో వున్నా, వాటితోబాటు ‘ప్రజ్ఞ’ కూడా పెంచుకుంటూ పోతే జీవిత చరమ దశలో ఇక్కట్లు అనేవే ఉండవు. ‘శుభస్య శీఘ్రం’ ‘ఆలస్యం అమృతం విషం’

(మళ్లీ యథాప్రకారం పరిగెడుతున్న రైలు చప్పుడు వినబడుతుంది)
వైదేహి: (విరగబడి నవ్వుతుంది) బాగుంది. చాలా బాగుంది. రక్తిగా ఉంది కథ. ఆ తరువాత?
రామం: ఏఁవుంది ఆ తరువాత? ఏమీ లేదు. ఉద్యోగం ఒప్పుకున్నట్లే ఈ పెళ్లికి కూడా ఒప్పుకొని చేసేసుకున్నాను.
వై: ఇహనేం? హాయిగా ఉద్యోగం చేసుకుంటూ, పెళ్ళాన్ని కనిపెట్టుకుంటూ ఉండండి. మనిషికి సుఖపడ్డానికి అంతకంటే ఏం కావాలి?
రా: అంతే అంటారా?