రుద్రార్చనలో చాలా విశేషములు గలవు. ‘రుద్రోవైక్రూర’ అని వేదంలో ఒక చోట వున్నది. అధర్మ నాశనమున స్వభక్తులకు గలుగు సంసార భయాదుల పట్టున ప్రళయకాలము సమీపించిన తఱి- ఆది వ్యాధి హరణ కాలమున ధర్మానికి గ్లాని సంభవించిన తరుణంలో దుర్మార్గుల విషయంలో రుద్రుడు క్రూరుడై సంచరించునని, భాష్యకారులు వచించిరి. రుద్రుడనగా రోదనకారణభూతమగు దుఃఖమును హరించువాడనియు నర్థము. అనగా భవబంధ మోచకుడని గ్రహింపదగును.

గమ్యమనగా పొందదగినది అనే అర్థాన్ని చెప్పుకోవచ్చు లేక తను చేరుకోగోరు స్థానం (స్థితి) అని కూడా చెప్పవచ్చు. మానవ జీవన విధానంలో తాను ఒక గురి మనసులో ఏర్పరచుకొని దాన్ని సాధించడం కోసం వ్యయ, ప్రయాసలకు ఓర్చుకొని తన జీవితాన్ని కొనసాగించడం జరుగుతుంది.

సృష్టి, స్థితి, లయాల్ని చేస్తూ వినోదించడం భగవంతుని లీల. ఎవరెవరికి ఎప్పుడెప్పుడు ఏవి ప్రాప్తమో వాటిని ఆయనే సమకూరుస్తుంటాడు. ఏం జరిగినా, ఏం సంభవించినా అదంతా ఆయన మన మేలు కోసమే చేస్తున్నాడని గ్రహించగలిగి నిశ్చలంగా, నిర్వికారంగా నిర్మమమకారంతో సాక్షియై తిలకిస్తూ సంతోషించగలవాడే ధన్యుడు. జీవన్ముక్తుడు. ఆ స్థితికి చేరుకోవడంలోని ఆనందం అంతా ఇంతా అని వర్ణించనలవి కాదు.

రెండు యాగాశ్వాలను అలంకరించి సైన్యం జయ జయధ్వానాలు చేస్తుండగా విజయుడు విజయమూర్తియై రథంపై అక్కడికి చేరుకొన్నారు.
పౌరకాంతలు అర్జునునిపై పూవులు రత్నాలూ చల్లి భూమిని గంధవతినీ, రత్నగర్భనూ చేసేరు.
అర్జునుని అనుసరించి వచ్చిన రాజలోకం ధర్మరాజుకు వివిధమైన కానుకలు సమర్పించి పాద ప్రణామాలు చేసేరు. విదురాది వృద్ధులతో కొలువు తీరిన ధర్మజునకు రాజులందరినీ పరిచయం గావించేడు శ్రీకృష్ణుడు.