ప్రపంచంలో అతిపెద్ద ప్రజాస్వామ్య వ్యవస్థకు మూలస్తంభమైన భారత రాజ్యాంగం పార్లమెంటులో ఆమోదం పొంది నేటికి సరిగ్గా డెబ్బయి ఏళ్ళు పూర్తయ్యాయి. దేశానికి దిశానిర్దేశం చేస్తూ ముందుకు నడిపిస్తున్న రాజ్యాంగం ఇప్పుడు వృద్ధమూర్తి. ఇంట్లో వృద్ధుల్ని ఆశ్రమంలో చేర్పించి, వారి పుట్టినరోజు నాడు కేక్ కోసి గౌరవం తెలిపే తీరులోనే రాజ్యాంగం ప్రస్తుతం పాలకవర్గాలతో గౌరవం పొందడం బాధాకరం.

గత నెల పదిహేను రోజులుగా జరుగుతున్న ఆర్.టి.సి. సమ్మె రెండు మదించిన ఆంబోతుల మధ్య యుద్ధమన్నట్టుగా కొనసాగుతుంది. ఆవులావులు కొట్లాడితే లేగల కాళ్ళిరిగినట్టు సమ్మె ఫలితమెలా ఉన్నా ఈ రెండు ఆంబోతులకేమీ కాదు. కాళ్ళిరిగి, తలలు పగిలి ఆకలి మంటల్లో మాడిపోయేది సామాన్య కార్మికులు. ఇప్పటికే నలభై మంది వరకు కార్మికులు ఆత్మహత్యలు, గుండెపోటులతో మరణించారు. అయినా ఈ ఆంబోతులు దిగిరావు.

1867లో కొంతమంది కెమికల్ ఇంజనీర్లు సాధించిన విజయం అది. అప్పటికే వారు పదేళ్ళుగా పెట్రోలియం నుండి కొన్ని హైడ్రోకార్బన్ అణువులను వేరుచేసి, వాటిని ఒకదానికొకటి అతికించడం ద్వారా సన్నటి దారపు పోగులను రూపొందించాలని ప్రయత్నిస్తున్నారు. అలా వచ్చిన దారపు పోగులను ఉపయోగించి చాలా తక్కువ ఖర్చుతో డ్రింక్ బాటిల్స్, బార్బీ బొమ్మలు ఇంకా రకరకాల వస్తువులను తయారుచెయ్యవచ్చని ఆ ఇంజనీర్ల ఆలోచన.

స్వ ర్గీయ కాళోజీ నారాయణరావు ఆత్మకథ ‘ఇదీ నా గొడవ’ను నేను గత పది-పదిహేనేళ్లలో అనేక సార్లు చదివాను. అందులో ఆయన చెప్పిన ప్రతి అంశమూ, పది మంది తెలుసుకోవాల్సిందే! మొన్నీ మధ్య చర్చా కార్యక్రమంలో పాల్గొన్నప్పుడు, కాళోజీని అతి దగ్గరగా ఎరిగిన ఒక పెద్ద మనిషి తనకా పుస్తకం చదవాలని ఎనే్నళ్లగానో ఉన్నప్పటికీ, ఆ పుస్తకం లభ్యం కానందున వీలుపడలేదన్నాడు. అప్పుడనిపించింది..